Eimreiðin - 01.04.1942, Qupperneq 66

146
í BEITUFJÖRU
EIMHEinIíi
svo hver kominn að sinum keip, og nú er lagzt á árar, þunn
og í'ast.
Opið skip, skinnklæði og árar! Allt er þetta eins og það 'ar
fyrir þúsund árum. Aðeins seglbúnaður hefur tekið franif<,r
um. Að öðru leyti erum við likt settir og húskarlar landnams
mannanna. Nú liggja seglin saman vafin á skeljabingnuni °t>
eru aðeins ti! þrengsla og trafala. En vonandi fáum við þeirl‘
not, er út í Faxaflóa kemur. Áfram skríður skipið þó, f>nI
átaki átta manna. Sjóvettling er difið í sjóinn, slegið á keip’
sem marrar og stungið svo upp á árarhlunninn. Heitur og sigp
gróinn lófinn finnur notalegan svala leggja um sig, og ósjálfrátt
verður átakið fastara. Á ströndinni kúra bæirnir, lágreistir °íj
yfirlætislausir, i kvöldkyrrðinni. Þegar manni verður litið 1
kirkjunnar á Saurbæ, er vísa Bólu-Hjálmars: „Ber mjög 1'^
brúðarskraut ...“ komin fram á varirnar áður en varir. Kc^
hjá henni stendur ibúðarhúsið, Ijótur og illa hirtur timbai
kumbaldi. Hvernig skyldi hann hafa litið út, bærinn hans Hal^
gríms Péturssonar, sem brann? Ætli hann hafi ekki ven
fallegri og átt betur við umhverfið en þessi? Ég held það. ÞarnJ
uppi á hálsinum — Ferstikluhálsi — var það víst, sem Tyrkja
Gudda dýrkaði skurðgoð sitt, meðan maður hennar söng messU
heima í Saurbæ, eftir því sem þjóðsagan hermir. Baunar el
það enn þá fjær Múhameðstrúarmönnum að tilbiðja mvndn
en nokkrum þeim, er játar kristna trú, svo að ekki er hætt
að Guðríður hafi lært það hjá Tyrkjum, en þá var því fast
lega trúað, að væri einhver blendinn í trúnni, þá hlvti ham’
um leið að vera skurðgoðadýrkandi.
Lengra út með firðinum skagar fram litið nes. Það er KatJ
nes, og á því stendur bær samnefndur. Þar var Katanesdý1
sem frægt var á sinni tið, eða réttara sagt, þar var það e k k 1 •
Því að það, sem ekki er til, getur auðvitað ekki verið neins staf1
ar. En sagan af Katanesdýrinu er gott dæmi þess, hversu hját>11
og hugaræsingur getur ært fólk og komið því lil að berjast '
skuggann sinn.
Það er tekið að kvölda. Úti í fjarðarmynninu er hörku ut
fall, svo að óðum miðar. Hvergi sést vindgári, allt er hafiö slitt
og blikandi, upp til lands og út að yztu sjónarmörkuin
Kvikt
þó og kvikult, eins og undir yfirborðinu búi duttlungar 0r>