Eimreiðin - 01.10.1947, Qupperneq 50

274
GLÆÐUR
EIMREIÐIN
inn með mér. Ég að elta stelpur og það, þegar þú ert annarsvegar!
Góða Unnur, þú þekkir mig ekki. — Það var ég, sem liélt að þu
hefðir yfirgefið mig á eyðimörk lífsins.
— Það hefði verið réttast, að ég hefði gert það, segir liún,
og svo ókum við heim til hennar.
Unnur bjó í stóru húsi og fallegu. Maðurinn liennar var ríkur
kaupsýslumaður, sjaldan heima, — er mér óhætt að segja. Dvaldi
langdvölum erlendis, og var á orði haft, að hann væri livergi
við eina fjölina feldur. Marga tók það sárt, að hann hafði náð
í þessa fallegu konu.
Þau áttu ekki börn.
Við settumst við lítið borð í stofunni. Settumst saman í stóran,
þægilegan legubekk.
— Lánaðu mér tappatogara, segi ég, — þetta er gott vin»
Malaga, ég fékk það áðan í dalli frá Spáni.
— Viltu ekki lieldur viskí og sóda? segir hún, — ykkur karl-
mönnunum þykir það víst betra. Sigurður skildi eftir hálfan
kassa, eða svo, af því hérna í kjallaranum.
— Onei, segi ég, — ég byrjaði á þessu gutli, og það er bezt að
ég haldi áfram með það í kvöld.
— Þú hefðir annars ekki þurft að vera að koma með þetta vin
heim til mín í kvöld, segir hún, — ég á nóg.
-— Veit ég það, góða, segi ég, — en hvað átti ég að gera vl®
það? Kasta því á götuna? Ekki vissi ég, að ég yrði svo hund
heppinn að krækja í þig, Unnur, og allt þitt viskí. Það hef *
sparað mér talsverða armæðu og ama, ef ég hefði vitað þa
fyrirfram, að ég gat fengið bæði vín og kvenmann frítt.
— Vertu nú ekki með neinn dónaskap, Indriði, segir hún;
en þú hefur sjálfsagt verið í braski, fyrst þú tókst mig á löpP'
Þú hefur alltaf látið eins og þú sæir mig ekki, síðan ég gekk
þetta heilaga lijónahand.
— Gaf prestur ykkur saman?
— Nei. ^
— Jæja, þá er það ekki heilagt. — En heldurðu kannske, a
ég vilji láta kalla mig hjónadjöful? Nei, þótt ég elski þig helt ’
Unnur mín, eins og þú veizt vel að ég geri, þá er ég maður, seI
kann að stjórna mér. ^
— Heyr á! segir hún, — elskir mig! Þú hefur aldrei gert þa ’