Eimreiðin - 01.07.1954, Blaðsíða 24

176
ISLENZKAR NÚTlMABÖKMENNTIR
eimreiðin
á ríka hagmælsku og næma skáldsál og hefur lagt mikla rækt
við hvort tveggja, enda náð miklum þroska þann áratug, seni
bækur hans ná yfir. í þeim öllum eru ýmis prýðileg kvæði,
en flest í Þagnarskógi. Snorri Hjartarson hefur gefið út tvær
ljóðabækur, KvæZi 1944 og Á Gnitaheiði 1951. Hann er fagur-
keri mikill, og eru sum kvæði hans hin mestu víravirki, ósjald-
an mjög torræð, en stundum einföld, látlaus og hnitmiðuð, svo
sem nokkrar sonnettur hans, eða gædd innfjálgri dýpt, til dærnis
ÞjoSlag. Meðal allmargra byrjenda ljóðabóka, sem út komu
1947, vakti mesta athygli Arfur öreigans eftir HeiÖrek Guð-
mundsson. 1 þeirri bók gerist skáldið málsvari verkamanna og
olbogabarna, en deilir á hvers konar yfirdrottnun og óheilindi-
Skaphiti og kraftur einkennir þessi kvæði. Næsta ljóðabók Heið-
reks, Af heiSarbrún 1950, var tæpast eins sterk, en bar vitm
fágaðri listasmekk, enda eru mörg kvæði hans mæta vel gerð.
Samtímis Arfi öreigans birtist fyrsta ljóðabók Braga Sigurjóns-
sonar, Hver er kominn úti? Bók þeirri var að vísu allmjög áfatt
um form og fleira. En næsta ljóðabók Braga, Hraunkvíslar,
sýndi mikla framför. Sjá til dæmis kvæðið / boSi sumardags.
Eitt yngsta ljóðskáldið nefnir sig Gunnar Dal. Meðal þess, sem
út hefur komið eftir hann, er kvæðakverið Vera 1950. En hann
fékk þá litla áheyrn. Árið 1953 kom frá hendi Gunnars önnur
ljóðabók, Sfinxinn og hamingjan, með dulúðugum tón, sem ber
keim indverskrar speki. Fá skáld þessa tímabils önnur en Magnus
Ásgeirsson, sem gert hefur margt snilldarvel á því sviði, hafa
lagt fyrir sig ljóðaþýðingar að nokkru ráði. Það mátti þvl
teljast bókmenntaviðburður, þegar út kom bókin Handan um höf
1953, þýdd ljóð af Helga Hálfdanarsyni, því að þar var af
smekkvísi og hagleik farið höndum um erlenda dýrgripi, þeir
færðir í innlendan búning og með þeim aukið við íslenzk, andleg
verðmæti.
Eigi verður með öllu skilizt svo við ljóðagerð síðustu ara,
að ekki sé minnzt á svo nefndan atómkveðskap. örðugt er þ°
að skilgreina hann. Virðast bókmenntir þessar ærið samhengiS'
lausar, ósjaldan án alls forms, en stundum eru þó ljóð þessi
stuðluð eða rímuð að meira eða minna leyti, jafnvel hvort tvegg]3,
Þeir, sem handgengnir eru háttbundnum kvæðum, munu ógjarna
njóta þessa skáldskapar, nema þá með mikilli þjálfun og alúð»