Eimreiðin - 01.07.1954, Page 31

arpan
(FRÖNSK SAGA)
eftir Camille Armel.
Það var hellirigning, steypiregn eins og það getur ofsa-
tegast orðið á þessum illræmdu slóðum.
Regnið er eins og hellt sé úr fötu, og áður en varir eru
gangstígarnir orðnir alþaktir pollum. Sumir þessir forar-
Pollar eru svo djúpir, að maður verður að vaða þá upp fyrir
ökla til þess að komast leiðar sinnar. Réttast væri að
ganga berfættur í þessum fenjum. En fólkið hérna lætur
sem ekkert sé, og það gerir mér ennþá gramara í geði, þó
ekki sé á bætandi. Ibúarnir virðast helzt vera lagardýr.
Að minnsta kosti busla þeir áfram í vatnselgnum eins og
þeir eigi þar heima, rennblautir og brosandi.
Ég er í illu skapi. Það hefur rignt viðstöðulaust í fjóra
daga og fjórar nætur samfleytt. Og ekkert lát virðist vera
á úrkomunni.
Tvennir skór af mér liggja til þerris við rafmagnsofninn
í hótelherberginu mínu. Þriðju skóna er ég nýbúinn að kaupa
mér, og nú eru þeir líka orðnir gegnblautir.
Gluggarnir í veitingasalnum eru huldir regnmóðu. öðru
hvoru hleypi ég niður felliglugganum, sem ég sit við, til
þess að gá til veðurs. En alltaf er sama flóðið. Sjálfur er ég
hppbelgdur af vökva. Og þó er ég hættur að drekka áfengi.
En ég hafði beðið um ávaxtasafa — og vatn. Vömbin í mér
ei' útblásin af vatni. Ég verð að fá mér bjór til þess að ég
geti kastað upp.
,,Þjónn, færið mér bjór!“
Úr því ég er veikur af uppþembu, þá hef ég að minnsta
kosti afsökun fyrir því að fara í rúmið, þó að klukkan sé
ekki nema sex að kvöldi.