Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 33

eimreiðin
SLAGHARPAN
185
°ft heyrt mig minnast á hann. Við erum nátengdir eins og
bræður. Ég hef oft kallað hann minn trygga vin, og það
með réttu. Og hér er hann nú kominn.“
Hann horfði á mig, meðan hann talaði, og það var eins
°g hann ætti erfitt með að tala fyrir klökkva.
„Fáðu þér sæti, Andrés. Ég sé, að guð hefur gætt þín vel,
Því að þú ert hress að sjá eins og fyrrum.“
Einn af vinum Lúðvíks hafði beðið um kampavín, og nú
lyfti hann glasi og sagði:
„Látum okkur drekka skál hins hamingjusama föður!“
Lúðvík þakkaði honum brosandi. Og þegar hann sá undr-
Unarsvipinn á mér, sagði hann: ,,Já, tryggi vin, ég er orðinn
faðir. Ég á son, svo sannarlega á ég son — og konu í þokka-
bót.“
Vinir hans klingdu aftur við hann glösum.
„Já, látum okkur einnig drekka skál hennar, hinnar yndis-
legu frúar þinnar!“
Það leyndi sér ekki, að Lúðvík var hrærður. „Já, ég er
uhkill gæfumaður, Andrés minn. Ég fæ varla risið undir
ullri þessari hamingju. En segðu mér nú eitthvað af sjálfum
bér. Hvern skollann ert þú að gera hér?“
„Það er nú löng saga að segja frá því.“
Hann stóð á fætur og benti mér að koma með sér.
„Þið verðið að afsaka mig, kæru vinir, en það er svo
langt síðan við Andrés skildum, að við þurfum að fá gott
Uffiði til að rifja upp liðna tíð.“
Okkur var báðum jafnmikið áhugamál að geta ræðzt við
^ góðu tómi, einir út af fyrir okkur.
tJti beið okkar rigningin og vatnsflóðið. Lúðvík leiddi mig
út á götuna og sagði: „Nú kemur þú heim með mér, og þar
borðum við kvöldverð saman.“
Hann stjórnaði ferðinni, jafn einbeittur og föðurlegur sem
®tíð áður. Ég hefði getað sungið hástöfum af einskærri
gleði og hrifningu yfir að hitta hann þarna, og regnið
streymdi niður um andlit mitt og lak úr fötum mínum, án
Þess ég veitti því nú nokkra eftirtekt. Lúðvík réð ferðinni
°g sagði ekki orð, enda hefði ekkert heyrzt til hans fyrir