Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 34

186
SLAGHARPAN
EIMREIÐIN
storminum. Endurminningarnar þutu um hug minn, og ég
naut þeirra mörgu skýru og björtu minningamynda, sem
ég átti frá samverunni við minn ágæta vin.
# # #
Flao er nágranni Servals litla og hjálparhella hans fyrstu
dagana í skóla. Minningin um þá daga hvílir eins og hræðileg
martröð yfir æsku drengsins. Um matmálstímann getur
Serval litli ekki komið niður nokkrum munnbita. Hann hefur
enga matarlyst. Maturinn í skólanum finnst honum óæti.
Flao gefur honum olnbogaskot til að minna hann á, að hann
verði að borða. „Hvað gengur að þér, tryggi vin?“ Þetta er
í fyrsta skipti, sem Flao kallaði hann svo, en ætíð síðan,
og nafnið festist við hann.
,,Sko, sjáðu!“
Flao lætur möndlu lafa á neðri vön sinni. „Hún er alveg
eins og maðkur, en ég skal nú éta hana samt. Og ég skal
líka éta hinar allar, sem fljóta ofan á grautnum, sjáðu.“
Andrés Serval hrærir í grautnum sínum með ógeði, en
getur þó ekki að sér gert að fara að hlæja.
„Já, þetta er betra. Nú geturðu borðað?“
Og Lúðvík skiptir leiftursnöggt um diska, gleypir í sig
graut Servals, en lætur hann hafa í staðinn disk með ljúf-
fengum jarðeplum, hughreystir hann og hvetur, deplar aug-
unum og hvíslar: „Borðaðu, blessaður borðaðu, láttu ekki
sjá, að þú viljir ekki borða! Ég skal segja þér sögu á með-
an-------------
# # #
Stormurinn er á suðvestan, beint í fangið, og við verð-
um að hægja gönguna.
„Hann stendur af hafi“, segir Lúðvík. „Ef ég hefði vitað
það, hefði ég tekið okkur bíl. Ertu ekki orðinn gegnblautur?
Líður þér ekki vel?“
Auðvitað leið mér vel, — betur en ég hefði getað búizt
við.
Flao leiddi mig, og ég gleymdi öllu mínu fyrra óyndi út
af rigningunni, sem rann í straumum niður um andlit mér.