Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 35

eimueiðin SLAGHARPAN 187
,,Við erum bráðum komnir. Húsið mitt er á horni næstu
götu.“
Mér hafði alls ekki fundizt leiðin löng, þvi að ég lifði í
minningunni um liðna samveru okkar Flaos frá því við vor-
um drengir í skóla. Sérstaklega minntist ég dagsins, er hann
stóð upp í bekknum til þess að verja mig.
„Andrés er feiminn, herra. Hann þorir ekki að tala, en
ég sver, að hann er saklaus!"
Og svo minntist ég dagsins sem við leituðum í opinberri
skrá skólans að þeim, sem höfðu staðizt brutfararprófið.
Ég man eftir svipnum á Lúðvík, þegar hann kallaði upp:
„Þarna er nafnið þitt, Serval! Þú hefur staðizt prófið,
tryggi vin!“
„Og þú?“
„Ó, ég, ennþá hef ég ekki leitað að öðrum nöfnum en
Þeim, sem byrja á S.“
Nafnið hans var líka í skránni, og auðvitað hafði hann
staðizt prófið með prýði.
Það var rödd Flaos, sem vakti mig upp frá dauðum í,skóg-
inum við Warn, þar sem ég hafði barizt á milli víglínanna
°g fallið eins og brotinn reyr. Ég hlýt að hafa legið með-
vitundarlaus klukkutímum saman, og þegar ég raknaði við,
fann ég, að ég var að skilja við. Ég gerði enga tilraun til
að lifna aftur. Þá heyrði ég rödd hans, sem sagði:
„Það er ég, tryggi vin. Liggðu grafkyrr, þú mátt ekki
hreyfa þig. Ég er að koma! En þú mátt ekki kalla, aðeins
hvísla, til þess að láta mig vita, að þú heyrir til mín.“
Þá bjargaði Flao lífi mínu með því að neyða mig til að
svara sér. Ég reyndi að anda aftur, reyndi að komast til
meðvitundar. Rödd hans náði öðru hvoru eyrum mínum.
ffún vakti mig.
„Hreyfðu þig ekki! Einhver kann að sjá okkur. Hreyfðu
t>ig ekki, en segðu, að þú heyrir til mín. Andrés? Andrés
rninn? Tryggi vin?“
Öll ástúð hans og umhyggja opinberaðist mér í orðum
hans. Og mér tókst að stynja upp nafni hans: „Flao, gamli
vin, það er úti um mig----------
Ég heyrði frá honum lágt fagnaðaróp: „Bull! Þú ert lif-