Eimreiðin - 01.07.1954, Side 54

206
ÓLAFUR í HVALLÁTRUM
eimreiðin
óþurftar. Nú var ég nokkrum sinnum í kjöri i Barðastrandar-
sýslu, og höfðum við frambjóðendur eitt sinn haldið fjölmenn-
an fund í Flatey, en þaðan skyldi haldið upp á Reykjanes og
hefja fundi í Geiradal og Reykhólasveit. Komum við við í Hval-
látrum, frambjóðendur, og var þar fyrir margt gesta úr eyj-
unum. Þágum við þar rausnarlegan heina. Kommúnisti var með
í förinni, og ætla ég, að Ólafi hafi verið í honum minnstur
þokki frambjóðendanna. — Ólafur gekk með okkur á götu, er
gestir héldu til sjávar, og var það allmikill hópur. Þegar við
erum komnir niður að sjó og ég er í þann veginn að kveðja
Ólaf, segi ég við hann eitthvað á þessa leið: „Það er margt uni
manninn hjá þér í dag, Ólafur minn, eins og einatt fyrr.“
„Margt um manninn, karl minn, margt um manninn, — full-
margt í dag!“ svaraði Ólafur. Um leið og hann sagði síðustu
orðin leit hann snöggt á kommúnistann og hvessti á hann sjónir
undan loðnum brúnum, harðlegur og þungbúinn á svip. Meira
var ekki sagt, og var ekki trútt um, að sumir kímdu, er við-
staddir voru.
Þrátt fyrir geðríki sitt, var Ólafur í rauninni hið mesta ljúf-
menni, viðkvæmur, hjartahlýr og bjó yfir mikilli blíðu og ást-
ríki. Kom það einkum fram við börn og málleysingja. Ætla
ég, að fáir aldraðir menn hafi kunnað að tala hlýlegar og inni-
legar við börn en hann, og hændust þau mjög að honum.
Ólafur lét sveitarmál mikið til sín taka árum saman og átti
lengi sæti í sveitarstjórn. Komu þar í ljós allir kostir hans, en
skap sitt hafði hann til þeirra fimda sem endranær og átti það
til að vera svo ráðríkur, að lítt tjáði málum við hann að mæla.
Kröfuharður mjög var hann við þá, er vel gátu miðlað, og dró
sjálfan sig allra sízt í hlé, en allra manna sanngjarnastur og
nærgætnastur í garð smælingja og þeirra, er hann hugði, að
bágt ættu. Hins vegar hafði hann mikla skömm á ónytjungs-
hætti, kunni því betur, að menn bæru sig til bjargar, ef heilsa
leyfði, og átti það til að verða æði berorður og harðorður við
þá, er hann taldi dáðleysingja. Óknytti og ólöghlýðni fyrirleit
hann mjög. Það kom fyrir oftar en einu sinni í búskapartíð
Ólafs, að menn urðu uppvísir um selaskot, en það er hinn mesti
háski og tjón á netalögnum. Ólafur sótti slika menn miskunnar-