Eimreiðin - 01.07.1954, Síða 71

EIMREIÐIN
ENGILLINN
223
Prestvík og Kastrup. Hann flýgur þá ekki frá Reykjavík vestur
UM haf á morgun!
Sálin í mér seig niður í öldudal. Ég svitnaði. Á næsta augna-
hliki skalf ég, eins og hundur nýkominn af sundi úr jökulvatni.
Ein æskuminning skauzt sem loftbóla einhvers staðar upp úr
undirdjúpum vitundarlífsins, skýr og áhrifarík, eins og drama-
tiskur leikþáttur í sjónvarpi:
Ég og engillinn vorum komnir á ról, klæddir í beztu fata-
leppana á sunnudagsmorgni. Það var vor í lofti, leysing og um-
hrot í jarðskorpunni. Við löbbuðum út fyrir tún til að skoða
heiminn. Ekki höfðum við lengi gengið, er örlögin stefndu okkur
að óþverralegu mýrarsundi. Engillinn gekk ekki út í foraðið, —
en hvatti mig til að rannsaka leyndardóma föðurlandsins. Ég
lenti í kviksyndi, brauzt um upp á líf og dauða, buslaði að
lokum þangað, sem fast var undir fótum, allur útbíaður í óhrein-
mdum og blautur upp á haus. Kvað félagi minn það ekki á
færi annarra en kaskra karla að koma lifandi úr slíkum mann-
raunum. Lofið steig mér til höfuðs og hleypti hita í kalda limi.
En þegar við dröttuðumst heim á hlaðvarpann, mætti okkur
gömul kona, niðurseta, — hún sló á bæði lærin, velti vöngum
og mælti með vandlætingu:
„Mikill bölvaður ódráttur er þessi drengur, — það er dálítið
annað en blessaður engillinn, sem aldrei kemur nálægt neinU
skitugu!“
Nú rifjaðist það upp fyrir mér, að hann spurði aldrei, hvar
ég hefði bækistöðvar í borginni. Hvar ætlar hann að finna mig
í fyrramálið til að endurgreiða bráðabirgðalánið?