Eimreiðin - 01.01.1957, Side 34

18
EIMREIÐIN
að heyra þau? Ég er að vona, að það sé eitthvað í þeim, eitt-
hvað óvenjulegt. Ég þekki margs konar fótatak, og svo geri
ég mér hugmyndir um mennina.. .“
Ég horfði á eftir honum, þar sem hann gekk upp steinlagða
götuna: Lágvaxinn maður, skreflangur, öruggur, álútur og
háleitur, húfan aftur í hnakkagróf, grænn bitastokkurinn
dinglaði á bakinu; verkamaður á leið heim til sín úr vinn-
unni. ..
6.
Mér auðnaðist ekki að fá að heyra lögin hans um fótatak
mannanna á hellunum, sem hann hafði lagt á gangstéttir borg-
arinnar. . .
Eitt kvöld, fáum dögum seinna, gekk ég inn í Skuggahverfi.
Ég gerði ráð fyrir, að litli maðurinn væri kominn heim, væri
búinn að snyrta sig og sæti nú við gluggann við gráa múrinn
— með nóturnar af hellunum fyrir framan sig.
Ég fór mér hægt og staðnæmdist um stund og leit upp á
gráan gafl steinhússins. Ég gekk að sundinu við litla bæinn,
og mér skildist, að dimmt hlyti að vera í bænum, jafnvel þó
að sól skini. Ein rúða stóð opin á litla glugganum, og út um
hann heyrði ég hávaða og skræka konurödd:
„Djöfuls amlóði, djöfuls amlóði, segi ég — og tek það
ekki aftur. Þú eyðir kaupinu þínu í þetta heimskulega glam-
ur. Það hefur eyðilagt alla okkar afkomu. Ég hef aldrei get-
að leyft mér neitt. Ég hef hlífzt við að brjóta þetta helvítis
orgelræksni þitt í eldinn, en nú geri ég það, því að nú keyrir
alveg um þverbak. Hver heldurðu að kaupi þetta gjálfur í
þér, sem blaðasnápurinn er að gera gys að í dag? Enginn,
ekki einn einasti maður. Þú hefur ekkert upp úr því nema
skuldirnar og skömmina. Þú hefur alltaf mannleysa verið...“
Hann lék á orgelið. Það var taktfast lag, mér fannst ég
heyra fótatak mannanna. En allt í einu brast lagið eins og
ómandi strengur hefði snögglega brostið. . .
„Já, ég sagði þér það. Ég sagði þér, að ég mundi gera það.
Og hafðu svo þetta drasl þitt, farðu út með það, út úr mínum
luisum. . .“
Ég vildi koma mér burt, helzt langt burt. . .