Eimreiðin - 01.10.1957, Qupperneq 57

GUNNAR BR. SIGMUNDSSON KVEÐUR BÆINN 289
stólnum við eldavélina og prjónar. Starir seiðdimmum aug-
um út í húmljósa vornóttina. Gunnari kemur til hugar að
kveðja hana. Það mundi teygja tímann. En Mangi mehe hef-
ur þegar opnað eldhúsdyrnar, og hann verður að hafa gát á
ftonum.
heir ganga út. Svalur vornæturblærinn leikur um vanga
þeirra. Seltublandinn þaraþef leggur frá fjörunni og klöpp-
unurn. Gunnari Br. Sigmundssyni verður strax hughægra. í
raun réttri skiptir það engu máli, þótt þeir fari niður á klapp-
trnar. Það ætti að vera vitahættulaust. Bretinn veitir ferðum
þeirra varla athygli, og þótt svo ólíklega færi, að þeir kæmu
a vettvang, mundi ekki hjá því fara, að þeir könnuðust við
konjaksþefinn.
M angi mehe stendur á hlaðvarpanum og teygar að sér
seltuþefinn. Hann er fæddur og uppalinn við þennan þef, og
hann er vitum hans þægilegri en nokkur ilmvatnsangan. Hon-
um verður litið til hafsins. Það er lognslétt og dimmt. Þeir
ættu að fiska vel, sem eru úti með dragnót í nótt.
Þarna standa þeir þegjandi nokkra stund og hugsar hvor
S1tt. Mangi stingur höndunum í buxnavasana og starir til
hafs, stálgráum, drykkjurökum augum. Golan leikur við hár
hans, mikið, jarpt og úfið, strýkur magurt, beinabert and-
htið, þreytulegt, seltubrennt og skítugt; gerir gælur við
hökkar og loðnar augnabrúnir hans og þunnt, hnýtt nefið,
er slútir yfir yfirvararskeggið, rennblautt af skrotóbakssafa
eins og endranær.
Gunnar Br. Sigmundsson stendur gleitt. Hann hefur dreg-
rauðan snýtuklút úr vasa sínum, brýtur hann saman og
tekur að þurrka svitann af blárauðri nefkörtunni; strýkur
lvarmasepana, sem slapa yfir lítil, sískimandi og lymskuleg
‘lugun; nuddar lágt, hrukkótt ennið og skallann og bregður
utnum að síðustu undir aukahökurnar. Hann hefur bull-
Svitnað. Það er engin smáræðis áreynsla, sem fylgir því að
^tta hugmyndaflugi sínu og leikhæfileikum til hins ýtrasta.
§ td hvers hefur hann verið að þessu?
Þeir þegja báðir. Mangi bíður þess, að Gunnar taki að
|^Pra á fyrirhuguðu ferðalagi niður á klappirnar. Gunnar
°sar hins vegar happi, er Mangi minnist ekki á það að