Eimreiðin - 01.10.1957, Blaðsíða 63

StríS
eftir
Óskar Magnússon.
Mjúk undiralda seig inn fjörðinn. Nesin höfðu sveipað
þunnri þokuslæðu um axlir sér.
högn síðnæturinnar var rofin af taktbundnu ískri frá þurru
ræði. Gamli maðurinn damlaði löngum togum, og fleytan
hans sveif stillilega frá kjölvatni sínu og braut nýja dropa í
slóðina. Dagurinn var að fæðast, og líf færðist í fuglinn í
þjarginu. Karlfuglinn þandi stélfjaðrirnar og reyndi nokkur
vængjaslög, áður en hann lét sig renna út í mjúkt vorloftið.
Stöku hópur hafði lagt sig til flugs út á miðin. Selur horfði
Svefndrukknum augum á fleytuna síga fram hjá. Það var víst
ekkert að óttast í þessari kyrrð.
Gamli maðurinn leit upp í dökkt, vatnsdrjúpandi bjargið
°g beindi bátnum frá landi, reri nokkur áratog og lagði upp.
>>Það ætti að vera óhætt að fara að reyna,“ tautaði hann og
l°k í nefið, meðan hann leit til morgunsins á loftinu. Síðan
Seildist hann eftir færinu, leysti utan af því og beitti krókana
’neð spriklandi sandmaðki.
Óýpið var aðeins fimmtán faðmar, og lóðið togaði fast í
. Svo grunnu vatni. Það var kippt í færið, og gamli maðurinn
ínnbyrti fagurrauðan bútung.
Hann blóðgaði fiskinn, leit á hann og lagði út árarnar.