Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 16

Það var sunnudagsmorgunn. Ekki
er framorðnara en svo, að það eru
dagmál, og stund er því enn þá,
þangað til messað verður. Eigi er
venja, að nokkur hræða komi svo
snemma til litlu sóknarkirkjunnar,
en þennan sunnudag ber samt tvö
hjú kornung að sitt úr hvorri átt-
inni á auða svæðið fyrir framan
hana. Þau nema skyndilega staðar,
er þau sjá hvort annað, líkt og þau
séu steinhissa, verði jafnvel liverft
við. Annað þeirra hverfur þá að
stóra linditrénu, sem stendur fast
við steinvegg, er umlykur kirkju-
garðinn, og þegar hún veitir því
athygli, að nú, við ísabrot, ber nak-
ið og ólaufgað tréð engan skugga,
þá laumast hún bak við stofn þess.
Á hinu hjúanna verður þá meiri
asi en áður, það kastar ekki heldur
mæðinni fyrr en fast við linditrés-
stofninn.
„Góðan dag, Inga,“ sagði piltur-
inn og hljóp til hennar, sem í fel-
ur fór. „Þú ert snemma á ferð í
dag.“
„Já, því er ekki að neita,“ anzar
hún og tekur að leiða lionum fyrir
sjónir, að svo langt sé til kirkju
heiman frá henni, að mamma
hennar gæti þess vel, að hún fari
nógu snemma af stað, og þannig
atvikist Jsað, að hún komi alltaf til
kirkju á undan öllum öðrum.
Hún er lágmælt og óframfærin
og tafsar öðru hverju.
Hann telur sig einnig verða að
gefa viðhlítandi skýringu á, hvers
vegna hann komi svo tímanlega til
kirkju, en er mun minna hikandi
en hún, enda Jtótt hann kenni líka

Vor í
kirkjugarðinum
V.
öðrum um þetta frumlilaup (líkt
og hún). Það var einnig löng
kirkjusókn frá bænum, þar sem
hann var vinnumaður, sagði hann,
og húsmóðirin hafði því sent hann
af stað fyrir klukkan átta. Henni
fannst leitt afspurnar, ef vinnu-
fólkið var ekki komið til kirkju,
áður en samhringt var.
Meðan Jjau útlista þetta, taka
þau eftir því í laumi, að bæði eru
sveitt og lafmóð, — standa á önd-
inni. Þau eru blóðrjóð í framan.
Ekki er um að villast, að hvorugt
Jteirra hefur fengið að leggja af stað
vitund fyrr en vant var, en þau
hafa hlaupið eins og lífið lægi við
til J^ess að komast á leiðarenda svo
fljótt sem auðið yrði.
Vinnumaðurinn ungi liugsar
með sjálfum sér: „Inga litla hefur
hlaupið alla leiðina, Jjar eð hún
vill hitta einhvern að máli, áður en
tekið er til. En hver skyldi það
vera, sem hún þráir að blanda geði
við?“
Og hún veltir hins vegar fyrir