Eimreiðin - 01.09.1965, Qupperneq 61

EIMREIÐIN
257
kertaljósunum féll á andlit Rutar,
bjartur og vægðarlaus. Hún var
orðin honum svo hjartfólgin eftir
langar samvistir, að honum var eig-
mlegt að sjá andlit hennar með
augum ástarinnar. En nú, er hún
hafði sagzt vera ljót, birtist andlit
hennar í nýju Ijósi, og hann fann
með eins konar hrolli, að þetta var
sannleikur. Vitundin um þetta
gagntók augu hans, og það sá hún,
°g hún leit niður fyrir sig og tók
hratt til við að borða súpuna.
Skeiðin titraði í hendi hennar.
Hann var í megnustu vandræð-
um, allt að því hlálegum, fannst
honum, og hann hló við. „Heyrðu,
Rut,“ sagði hann, „hvað er að
þér?“
.,Eg býst við, að sérhver kona
oski ætíð að vera fögur i augum
þess, sem hún elskar,“ svaraði hún
ún þess að líta upp.
„En hugsaðu um öll árin, sem
við höfum lifað saman,“ sagði
hann ákafur. „Við höfum sannar-
iega verið hamingjusöm.“
Varir liennar skulfu. „Það er
hlægilegt af mér, en ég gæti fórn-
að þeim öllum á stundinni — að-
eins til að heyra þig staðhæfa, að
eg sé raunverulega — já, í sann-
leika fögur kona.“
„Kemur það ekki í einn stað nið-
llr, jregar ég segi, að andlit þitt er
mér hjartfólgið — sérhver dráttur
þess?“
Hún leit snöggvast upp, en
horfði svo aftur niður fyrir sig.
„Nei, ekki fyllilega," sagði hún.
Svo alger hafði hreinskilni þeirra
verið hvors gagnvart öðru alla tíð,
að hann gat með engu móti sagt
það, sem hann þó óskaði að segja
— að hún væri í sannleika fögur.
Með einliverjum undarlegum hætti
hafði konan fagra í lestinni orðið
þeim eins konar tákn eða mæli-
kvarði kvenlegrar fegurðar, og jafn-
vel þótt hann hefði reynt að ljúga
að konu sini, mundi hún ekki hafa
látið blekkjast.
Hann vissi ekki, hvernig hann
átti að snúast við þeim vandræð-
um, sem skapazt höfðu milli þeirra
svo tilefnislaust. Friðurinn, sem
virzt hafði óhagganlegur þáttur
heimilislífs þeirra, var rofinn, og
Rut var sem ókunnug vera. Líkt
og gestur virti liann hana aftur
fyrir sér og sá hávaxna, holdskarpa
konu, miðaldra, með lítið eitt af-
sleppa höku, augun virtust fölnuð
undir járngráu hárinu. Hann þoldi
ekki að sjá hana þannig, og allt í
einu var honum horfin öll matar-
lyst.
„Ég veit ekki, hvað ég á að segja
eða gera,“ stamaði hann. „Ég er
ringlaður — við höfum aldrei jrrátt-
að, Rut.“
„Það er engin ástæða til að þrátta
nú,“ sagði hún. „Ekkert hefur
breytzt. Ég hef alltaf verið svona
í útliti."
„En það hefurðu ekki verið,“
sagði hann hálf barnalega. „Þú ert
ekkert sjálfri þér lík. Ég hef aldrei
séð þig líta út eins og þú gerir nú.“
„Ef til vill sérðu mig nú eins og
ég raunverulega er,“ sagði hún
með sinni kyrrlátu rödd.
Stúlkan kom inn og tók súpu-
diskana af borðinu og bar fram
17