Eimreiðin - 01.05.1966, Blaðsíða 61

OÐUR BERNSKUNXAR OG ÓDA UÐLEIKANS
149
í bli?idni striðir blessini þintii mótl
Þú byrðar þinar fœrð hér nógu fljótt,
með fjötrum vanans að þér verður sótt,
sem leggist hrim á lífs þins innstu rót.
9
Hve gott að gleðjast megum
við glóð vors lifs, vorn arf,
að eðlisvitund eigum,
sem etin það man, er hvarf.
Er hug minn leiði ég liðnum stundum að,
ég lifið blessa, en ekki fyrir það,
sem mest af öllu oss bœri að blessa hér:
þá birtu af gleði og frelsi, er njótum vér,
og barnsins trú, er veg þvi visað fœr
með von, sem nýfleyg flögrar hjarta nœr. —
Til þess mitt lofsöngsljóð
ei letra og þakkaróð;
en fyrr þetta ég það fram ber:
hve þrálát spurnin er
um hverfult lífið hér;
og œvi vora i öðrum heimum
með efa og grun á nýrri leið oss fjær,
og dularsýn, sem dýpst i sál vér geymum,
er dauðlegt líf vort sekt og undrun slœr.
Og mannsins fyrstu minning.
þá máðu hugans kynning,
sem, hvað sem annars er,
er œvidagsins birtugjafinn hér,
er Ijósið það sem vernd og styrk oss veitir
og visar leið hvar kyrrðin eilif býr,
sem árum hér svo órólegum breytir
i augnablik: sé sannleikurinn dýr
ei getur glatazt:
sem hvorki deyfð, né vilji, er við hann hatast
á vegferð hér,