Eimreiðin - 01.05.1966, Blaðsíða 87

bárðar saga snæfellsáss
175
UPP draga. Síðan leitaði liann Raknars. Fann hann þá niðurgang
1 jörð. Þar sá hann Raknar sitja á stóli. Furðu var hann illilegr at
sjá. Bæði var þar fúlt ok kalt. Kistill stóð undir fótum hans fullr
af fé; men hafði hann á hálsi sér harðla glæsilegt ok digran gull-
hring á hendi. í brynju var hann ok hafði hjálm á höfði ok sverð
i hendi. Gestr vill nú hafa gripi Raknars. Raknarr veik þá at hon-
Utn höfðinu með hjálminum. Tók Gestr hann ok því næst færði
Gestr liann ór brynjunni ok var Raknarr hinn auðveldasti. Alla
gnpina hefði hann af Raknari, nema sverðit, því þá er Gestr tók
td þess, spratt Raknan upp ok rann á Gest. Hvortki fann þá á hon-
l,rn at hann væri gamall né stirðr. Þá var ok albrunnit kertit. kon-
ungsnautr. Trylltist Raknan svá at Gestr varð allr forviða fyrir.
^óttist Gestr sjá vísan dauða sinn. Kallaði Gestr þá á Bárð föður
sinn, og litlu síðar kom hann ok orkaði engu; færðu þeir dauðu
hann í reikuð svá at hann náði hvergi í nánd at konta. Þá hét Gestr
a þann er skapað hefur himin ok jörð, at taka við trú þeirri er
Glafr konungr boðaði, ef hann kæmist í burtu lífs ór haugnum.
Fast hét Gestr þá á Ólaf konung ef hann mætti meira en sjálfum
Ser, þá skildi hann duga lionum. Eftir þat sá Gestr Ólaf konung
^oma í hauginn með ljósi miklu. Við þá sýn brá Raknarri svá, at ór
öonum dró afl allt. Þá gekk Gestr svá fast at, at Raknar féll á
öak aftur með tilstilli Ólafs konungs. Þá hjó Gestr höfuðið af
Kaknari ok lagði þat við þjó ltonum. Allir hinir dauðu settust nið-
Ur við kvámu Ólafs konungs, hverr í sitt rúm. At þessu starfi end-
u®u hvarf Ólafur konungur at sýn frá Gesti.
21. kap. Þat er nú at segja frá þeirn er á hauginum váru, at
þann tíma, sem þessi undr voru sem nú var frá sagt brá þeim svo
Vlð at þeir ærðust allir nema prestr; hann fór aldrei frá festinni.
Enn er Gestr knýtti sig í festina þá dró prestr hann upp með allan
Ijárhhit ok fagnaði Gesti ok þóttist hann ór helju heimt hafa.
Eara til þar er menn þeir váru ok heldPust ok sökkti prestr á þá
vatni; tóku þeir þegar vit sitt; bjuggust jDeir í burt. Nálega þótti
þeim jörðin skjálfa undir fótum þeim; gekk ok sjórinn yfir allt
'dit með svo stórboðafalli at rnjök svá gekk sjór yfir allan hólm-
ann. Aldrei hafði Snati srenoið frá hauginum meðan Gestr var
Par inni. Nú þóttust þeir eigi vita hvar Jteir skyldi rifsins leita.
^h'saði hann Snata út á boðana, en rakkinn hljóp þegar út á boð-
ana ákaft, þar sem rifsins var von, ok stóðst eigi kyngi Raknars ok
d'ukknaði hundurinn þar í boðanum. Þat þótti Gesti hinn mesti