Eimreiðin - 01.05.1966, Qupperneq 25

—■-----------------------------♦
Smdsaga
eftir
Harald, Herdal
-------------------------♦
enn orðið fokreiður út af þessu.
Slór ör sitt hvorum niegin á enn-
• nu þrútnuðu og blánuðu og koniu
Rfeinilega í ljós. Nú var hár hans
Rfánað, en löngum höfðu liðaðir
lokkar þess hulið örin. Hann var
reiður. Það hljóp roði í stórskor-
andlitið, en Jtetta vitnaði ekki
l|m neina sterka storma innra með
l'onum. Þetta var aðeins skuggi
þeirra svipbrigða, sem eitt sinn
v°ru undanfari athafna, sem gert
h‘öfðu hann mann til Jiess að greiða
lyrsta höggið. Nú var reiði hans
' anmegnug vegna Jress, að hann var
°rðinn gamalmenni með titrandi
hendur.
A næsta ári yrði hann sjötugur.
Hann hélt sig einn út af fyrir sig,
nema við máltíðir á heimilinu. Þá
Raf hann konunum auga, þessum
Romlu, hrukkóttu kerlingum.
Hann mældi Jiær út frá hvirfli til
'fja. Hann horfði í augu Jneirra og
Iei t a ð i í augnaráði Jieirra Jiess óró-
leika, undanfærslu og auðsveipni,
sem hann Iiafði svo oft orðið vitni
að í fyrsta sinn er hann leit í augu
kvenna. Slíkt augnaráð jækkti hann
vel. Einu sinni hafði hann stað-
festzt í jtrjú ár á sama stað. En Jtess
konar augnaráð var ekki finnanlegt
hjá Jiesstnn gömlu útslitnu og út-
brunnu kerlingum á heimilinu —
])að vissi liann vel. Þó gat hann ekki
annað en leitt Jiær auguin. Hann
liafði bráðum dvalizt Jiarna í hálft
ár. í hvert skipti, sem ný vistkona
kom á heimilið, leitaði hann Jiessa
augnaráðs. Hann leitaði Jtess alls-
staðar, Jiar sem hann mæLti konum,
á hinni daglegu gönguferð sinni
um bæinn — allsstaðar. En Jsað
var hvergi finnanlegt. Ekki hjá kon-
um í J^eim aldursflokki, Jtar sem
hann hafði nokkra von, aðeins hjá
Jteim yngri, ungu stúlkunum. En
Jtær ... hann vissi vel að hann var
orðinn gamall. Hann vissi Jiað, og
varð argur.
Annars virtist hann dálítið doða-
legur, ekki beinlínis af elli, held-
ur af sljóleika fyrir umhverfinu og
skorti á áhugamálum, og hann var
fráhrindandi. En í hvert skipti sem
krenmaður gekk framhjá urðu
augu hans vökul, og Jiegar ný bætt-
ist á heimilið, urðu Jrau kvik og
rannsakandi .. . Hörundslitur hans
var orðinn gtilur, hann vissi Jtað,
Hann vissi líka hvað Jtetta táknaði.
Það var ellin; hann var orðinn gam-
all, lífið var liðið hjá. Ekki svo að
skilja, að hann byggist við því að
8