Eimreiðin - 01.05.1969, Síða 12

I
Grænar hlíðar, en blá fjöll í
fjarska.
Hægur sunnanandvari leið yf-
ir landið og gáraði ofurlítið flöt-
inn á stóra stöðuvatninu. Grein-
ar trjánna bærðust eins og þær
væru að kinka kolli til golunnar
og bjóða hana velkomna. Jörðin
var orðin algræn og ylur var í
lofti.
Allt í einu sást einhver hreyf-
ing í skógarhlíðinni. Nýtt líf
færðist í landslagið. Þarna var
maður á ferð. Hann var í sel-
skinnsbuxum og selskinnsstakki
með sítt hár niður á herðar.
Maðurinn gekk inn hlíðina.
Skógarþröstur flaug upp úr skóg-
arkjarrinu. Hann hafði orðið
óttasleginn við komu mannsins.
En maður þessi hafði í hendi
tágarkörfu með 4 silungum og
nokkrum andareggjum. Hann
var á bezta aldri, tæplega meðal-
maður á hæð en þreklega vax-
inn. Svipurinn var einbeittur og
bar vott um viljafestu. Hann var
vel farinn í andlitinu, þótt varla
gæti hann talist fríður.
Hvað hræðrist í huga þessa
einmana manns? Á hvaða leið
var hann?
Hann var að leita heimili sínu
bjargar og kom frá því að vitja
um silunganet, sem lágu í vatn-
inu. Nú var hann á leið heim til
bæjar.
En hugur hans flaug víða
þennan fagra vordag. Hann
Fyrsti
landneminn
hugsaði til æsku sinnar úti í
Svíþjóð og leikja í hópi glaðra
félaga. Þá hafði hann ekki búist
við því, að hann ætti eftir að
dvelja í fámenni, sem landnemi
í ókunnu eylandi.
En var hann þá ánægður með
hlutskipti sitt? Nei, því fór fjarri.
Hann hafði valið sér þetta hlut-
skipti sjálfur, og honum leið í
alla staði vel. Það var hun, sem
gerði hvern dag í útlegðinni að
hátíðisdegi. Svona er mannshjart-
að undarlegt.
Að vísu greip hann stundum
þrá til samvista við fleira fólk.
En hann var of hygginn til að
láta hana ná valdi yfir sér. Hann
vissi, að milli hans og annarra
landa var breitt heimshaf.
Hér í þessu mannlausa landi
höfðu þau nú búið í tvö ár. Og
hann hafði á vissan hátt tekið
tryggð við landið. Hvort það var
fyrir friðsæld þess og fegurð, eða
af því, að það hafði látið draum