Eimreiðin - 01.05.1969, Síða 13

Smásaga
eftir
Eirík Sigurðsson
hjarta hans rætast, gerði hann
sér ekki ljóst.
Maður þessi hét Náttfari.
Hann kom hingað á skipi með
Garðari Svavarssyni hinum
sænska.
Hann minntist vetrarins, er
hann var með Garðari og mönn-
um hans út við víkina, sem hann
nefndi síðan Húsavík eftir vetur-
setuhúsum þeirra. Þeir höfðu
síglt umhverfis landið sumarið
áður og haft vetursetu við Skjálf-
anda. Þegar hann réðst til þess-
arar ferðar með Garðari, hafði
hann gert það eingöngu vegna
þess, að Kormlöð var með í ferð-
inni. Hún var að vísu ambátt,
en fögur og dásamleg í augum
hans fyrir því.
Hún var írsk og bar nafn
drottningarinnar. Og faðir henn-
ar, sem einnig var ófrjáls var með
henni. En þá hafði Náttfari ekki
grunað, að örlög hans mundu
ráðast á þennan hátt.
Þegar ferðin hófst, hafði hann
ásett sér að fá hana keypta, þegar
heim kæmi. En eftir að hann
kynntist viðhorfi Garðars til
hennar um veturinn, vissi hann,
að Garðar mundi aldrei selja
hana. Þá tók hann þessa djörfu
ákvörðun.
Hann hafði unnið hjarta
Kormlaðar til fulls þennan vet-
ur. Hún dró ekki lengur dul á
það, að henni var ljúfara að vera
með honum en öðrum mönnum.
Faðir hennar lét það afskipta-
laust.
Svo var það eitt kvöld, að þau
höfðu gengið út á Höfðann. Þar
sátu þau um stund og sneru svo
aftur heim á leið til skálans
En er þau höfðu stutt farið,
mættu þau Garðari. Hann var
æstur og sagði með talsverðum
þjósti:
— Hver hefur leyft þér að fara
hingað, Kormlöð?
— Var ég ekki frjáls af því,
þegar ég hafði lokið verkum mín-
um??
— Nei, þú ert mín ambátt,
og átt ekki að fara frá skálanum
án leyfis míns.
Þegar hér var komið samtal-
inu, gat Náttfari ekki verið hlut-
laus lengur.
— Hún er stúlkan mín, og
því er það mín sök, að hún gekk
þetta með mér. Nú vil ég biðja
þig að selja mér hana, og skal ég