Eimreiðin - 01.05.1969, Síða 15

n-RSTI LANDNEMINN
85
Garðar gæfi sér aldrei frelsi, af
því að hún hafði sýnt honum
andstöðu og ekki viljað láta að
vilja hans.
Þau ræddu þetta við föður
hennar. Hann var dálítið hik-
andi við þessa fyrirætlun fyrst.
En að lokum tókst þeim að sann-
færa hann, meðal annars með
því, að Garðar mundi aldrei gefa
þeim frelsi
— Þá öðlumst við aftur frelsi
bæði, pabbi. Við getum svo bú-
ið hér saman alfrjáls. Við Nátt-
fari verðum eins og kóngur og
drottning í ríki okkar og þú
konunglegur ráðgjafi. En ef við
förum með kúgurum okkar, verð-
um við ófrjáls alla ævi. Og betra
er líf í einveru, en líf þræls og
ambáttar, mælti Kormlöð.
— En á hverju eigum við að
lifa? spurði faðir hennar.
— Hér er gnægð af fiski og sel
í sjónum og lax og silungur í ám
og vötnurn, svo að hér er hægt
að lifa fyrirhafnarlitlu lífi, svar-
aði Náttfari.
Þessar röksemdir þeirra sneru
honum að fullu. Hann ákvað að
standa með þeim og stuðla að
gæfu dóttur sinnar.
Og svo rann upp sá mikli ör-
Iagadagur. Allt var undirbúið til
brottfarar úr víkinni. Áhöld og
vistir liöfðu verið flutt út í skipið
að mestu daginn áður. En burt-
farardaginn var norðanstormur
og hvasst á víkinni. Engum kom
þó í hug að fresta ferðinni. Þeg-
ar búið var að flytja það síðasta
út í skipið, á lítilli bátkænu, sem
þeir höfðu með sér, hagaði Nátt-
fari því svo til, að hann skyldi
með vilja eftir svolítið af matvæl
um í landi, og lét sem hann hefði
gleymt þeim. Fór hann því aftur
í land til að sækja þessi matvæli.
í bátnum með honum voru þau
Kormlöð og faðir hennar. Ekki
þótti það neitt grunsamlegt, því
að Kormlöð gekk að erfiðisverk-
um eins og karlar, enda var hún
þróttmikil og vön að róa.
En um svipað leyti og þau fóru
í land, herti veðrið, svo að sjór-
inn rauk á víkina. Þau fóru beint
til lands, settu bátinn, og gerðu
enga tilraun til að komast út í
skipið aftur. En skipverjar töldu
að þau mundu ekki treysta sér út
á bátnum.
í fyrstu virtist Garðar í nokkr-
um vafa, hvernig hann ætti að
snúast við þessu. Ef hann skildi
þau eftir, þá missti hann þar
bæði þræl og ambátt. En að öðru
leyti þótti honum þetta mátuleg
hefnd á Náttfara. Því að ekki
mun hann hafa grunað, að þetta
væru samantekin ráð þeirra. Og
þar sem hann óttaðist að skipið
ræki upp, ákvað hann að skilja
þau eftir. Hann lét því setja upp
segl og skipið sigldi út flóann.
Nú fannst Garðari, að hann hafa
náð sér niðri á Náttfara vegna
viðskipta þeirra um veturinn.