Eimreiðin - 01.05.1969, Side 18

HIÐ DULDA LIF
Eftir
Matthew Arnold.
Með orðaflóði flytjum háð og grín,
samt fyllast tárum augu mín!
Mig yfir þyrmir ólýsanleg hryggð.
Ég veit, að gleðja gamanmál,
að geta brosað þekkjum við!
En því, sem er mér innst í sál,
þín orðin létt ei veita frið,
né glettnisbrosin geta þín!
Mér réttu hönd á hljóðri stund,
þín horfi augun skær í mín,
þar lesi eg, ást mín, einlægninnar dyggð.
Á jafnvel ástin ei það mál,
sem opnað getur mannsins sál?
Er ofraun jafnvel elskendum að tjá
hver öðrum sína hjartans innstu þrá?
Ég veit menn huldu huga sinn
af hræðslu við að einlægnin
að ásökunum yrði höfð,
eða algert tómlæti þeim mundi sýnt.
í dulargerfi gjörð
var ganga þeirra og öðrum mönnum fjær,
og fjarri eigin hug og hjarta — og þó
í hvers manns brjósti sama hjarta slær!
Er líka, ást mín, lokuð okkar sál?
— er líka fjötrað okkar tryggðamál?
Hve jafnvel okkur gerir gott
að geta sýnt þess einhvern vott,