Eimreiðin - 01.05.1969, Blaðsíða 20

90
EIMREIÐIN
Þó kemur stundum upp á yfirborð
svo óljóst bergmál sálardjúpi frá
sem komi bylgjum ómælisins á,
er hugans angur ævi vorri ber
og aldrei burt úr vitundinni fer.
Aðeins þá — hve strjálar stundir þær —
er elskuð hönd í lófa vorn er lögð,
er, mædd á því hve margoft nær
að meiða hugann andúð sögð,
oss vinaraugu tilgang lífsins tjá,
er, haldin heimsins gný,
oss hljómar ástkær rödd svo mild og hlý —
í hugans leynum loka er dregin frá,
og tilfinning, sem töpuð okkur var,
í töfrum hjartans birtist aftur þar,
oss leggur orð í munn og opnar sjónarmið.
Og mannsins verður ævistraumur opið svið,
hann heyrir niðinn hvar hann fer, og sér
þar engin sindra í blænum, sólskin er.
Og hlé þá verður kapphlaups æsing á,
sem áfram knýr hann marki því að ná
að hljóta frið, en hverfull skuggi er.
Og stilling hugans má í svip hans sjá,
er sjaldgæf ró í gegnum brjóst hans fer.
Og hann í huga sér
Þá hvaðan líf hans er
og hvert það áfram ber.
Maríus Ólafsson
þýddi.