Eimreiðin - 01.05.1969, Qupperneq 51

l‘REYTT MÓÐIR
121
En handleggir hennar báru vitni
um þrældóminn. Henni verkjaði í
þá, þó að hún hefði ekki mörg orð
um það. Kannski hefði hún ekki
þurft að vera svona þögul. Hún
hefði getað mótmælt. Látið vatns-
föturnar eiga sig og standa kyrrar.
Þá hefði einhver annar neyðzt til
þess að sækja vatnið. En henni
hafði víst aldrei komið neitt því-
líkt til hugar. Hún hafði tekið
vatnsburðinn sem sjálfgefið hlut-
verk, er heyrði henni einni til.
Það var dauðakyrrð, þegar hún
gekk yfir sofandi túnið í morgun-
sárinu. Nokkur stór gul blöð
skrjáfuðu milli greinanna á gömlu
trjánum í túninu um leið og þau
féllu til jarðar. Það var líkt og þau
væru að þreyfa sig áfram að hvílu-
stað sínum í hinum stóra kirkju-
garði náttúrunnar. Svo varð allt”
hljótt á ný. S
Hún opnaði dyrnar varfærnis-E
lega, þegar hún kom aftur heim.'y
Hún var hrædd um að valda háv- ’
K-.
aða og ónæði. Hún setti föturnar
næstum hljóðlaust frá sér á bekk-
inn, og tók skóna af fótum sér.
Oddvar sonur hennar svaf enn í
rúmi sínu. Hann var sá eini af
barnahjörðinni, sem enn var
heima, hin voru öll farin út í veður
og vind og eiginmaðurinn dáinn.
Hún hafði ekki átt margar sólskins-
stundir í lífinu, aðeins nokkra smá-
glampa, sem hafa birt upp gleði-
vana stundir í dægurstritinu. En
oftast voru það hinir hörðu hvers-
dagsdagar, sem einkenndu lífsbar-
áttuna, og þeir voru álíka dökkir og
litbrigðalausir og stígurinn niður
að brunninum. En hún hefur tekið
öllu, sem að höndum bar með ró
og æðruleysi í þeirri von að ein-
hverntíman hlyti hún að eignast
betri daga.
Þannig hafa æviárin liðið — og
nú er hún orðin gömul kona.
Meðan hún kveikir upp, tekur
fram bolla og leggur á borðið, lít-
ur hún öðru hvoru til Oddvars son-
ar síns. Skyldi hann nú ekki fara að
vakna? Hann vissi þó að hann átti
að fara til vinnu í dag eins og
venjulega, og nú var senn kominn
fótaferðatími. Hann hafði að vísu
farið seint í háttinn í gærkvöldi.
Það var helgidagur í gær.
Hún útbýr nestispakkan hans,
svo að allt verði tilbúið, þegar
hann vaknar. Þetta er eitt af henn-
ar verkum — sjálfsagður hlutur,
eins og að sækja vatnið og kveikja
upp eldinn. Enginn liugsar víst út
' í það, að einhverntíma kunni þetta
að taka enda. En þegar að því kem-
ur, verður það líkast því sem eitt
hjól hafi stöðvast í gangvél hvers-
dagsleikans. Þá er eitthvað, sem
vantar.
Nei, nú dugar þetta ekki lengur.
Hún læðist yfir gólfið og ýtir var-
færnislega við öxl Oddvars, en
hann sefur alltof fast til þess að
vakna við þvílíkt rjál. Hann hafði
verið úti að skemmta sér í nótt,
hún vissi ekki hvað seint hann
hafði komið heim. Það mundi
sjálfsagt ekki verða hýr á honum
svipurinn þegar hann vaknaði.
Raunar hafði hann verið einstak-
lega vanstilltur undanfarið, og hún
veit ekki sitt rjúkandi ráð. Hún
skilur ekki af hverju þetta getur
stafað; hann hafði þó ekki verið