Eimreiðin - 01.05.1969, Síða 53

ÞREYTT MÓÐIR
123
ir tala um stúlkur, líflegar og glað-
ar stúlkur, sem þeir hittu á sam-
komunni. Nú er nóttin að baki
eins og liðinn draumur, en ung og
fögur andlit þrengja sér inn í hug-
ann í athöfnum dagsins.
Þegar Oddvar kemur heim um
kvöldið, finnur hann móður sína
liggjandi í ganginum. Hún liggur
þar grafkyrr, með vatnsfötu í
hendinni. Það virðist svo sem hún
hafi verið að ganga út á leið til
brunnsins að sækja vatn, fengið
aðsvif og hnigið niður. Honum
bregður í brún, og meðan hann
stendur þarna yfir henni á hann
örðugt með að trúa því að þetta
sé veruleiki. í örvæntingu lýtur
hann niður að henni. Svo ýtir
liann við henni, eins og hann
vænti þess að lífsmark leynist með
lienni. En það er ekkert líf.
Og nú flýgur um huga hans, allt
það sem sagt var og gert um morg-
uninn. Hann lætur fallast niður á
bekk og situr þar þögull. Hugur
hans reikar til hins liðna, til þess
sem var, til móður hans, eins og
hún hafði verið. Að hann skyldi
ekki hafa séð það fyrr. Og hvað
hafði hún fengið að launum fyrir
allt stritið og allt, sem hún gerði
fyrir hann. Gegnum opnar dyrnar
sá hann inn í stofuna. Á stól þar
inni héngu sokkarnir hans, hreinir
og viðgerðir og það var sem hend-
ur móður hans lýstu yfir þeim.
/ fyrra
eftir
Maríu Karlsdóttur
Ég sat og reytti blöðin af bljúgri, smárri plöntu.
Ég bara svona tók þau og henti þeim svo frá mér.
Mér fannst það ekkert leiðinlegt. Mér famist það ekkert gaman.
Ég fann ekki neitt sérstakt. Ég var að hugsa á meðan.
Skyld’ún annars hafa fundið tilf Og fölu, litlu blómin,
hvert fuku þau í vindinn? Það var anzans mikill garri
á norðan, held ég, nei, kannske austan eða vestan.
Hvernig œtti ég að muna það, sem gerðist fyrir löngu?