Eimreiðin - 01.05.1969, Síða 80

150
EIMREWIN
afreksmaður sem þér er bezt
kunnugt, Þorfinnur.
Þorfinnur: Engan met eg á við
Gretti til víglegra hluta og þess
er mikil karlmennskuraun er að.
En enginn er hann skapdeildar-
maður.
Sveinn jarl: Mikill skaðræðismað-
ur mun Grettir vera. Er mér tjáð,
að hann hafi brennt inni landa
sína, er hann kom út hingað.
Voru það synir Þóris í Garði
með sínum félögum.
Þorfinnur: Mjög ógiftusamlega til
tókst með slys þetta. En að var
ætlan Hafliða stýrimanns, að
húsbruni hefði orðið mjög að
óvilja Grettis.
Þorkell: Ekki mundi eg svo lengi
hafa haldið Gretti meðal frænda
minna og vina, ef vitað hefði eg
að svona mikill Ijóður gæti verið
á ráði hans. Væri vel, ef engin
ótíðindi gerðust nú í ferð þeirra
félaga.
Þorfinnur: Velkominn er Grettir
að dveljast með mér, þegar hann
æskir. Hefur hann orðið mér
hinn mesti bjargvættur, er hann
drap hina 12 berserki, sem heim-
sóttu bú mitt í Haramsey. Hét eg
honum þá fulltingi mínu við
hvern, sem í hlut ætti.
Sveinn jarl: Óvarlega var það um-
mælt, er slíkur maður átti í hlut,
sem eigi getur hreinsað sig af
jafnbungum sökum og hér hefir
verið um rætt.
Húskarl: (Kemur inn). Eg segi góð
tíðindi. Björninn er unninn.
Þorkell: Mæl þú manna heilastur
og seg oss hvernin það bar til og
hver bezt gekk nú fram vorra
manna.
Húskarl: Þeir sóttu fyrst að dýrinu
Björn frændi þinn og bræður
hans og vannst lítt á. Fékk
dýrið jafnan hremmt vopn þeirra
og kastað ofan fyrir bjargið, en
Grettir hafði sig lítt í frammi,
þótt Björn eggjaði hann fast til
framgöngu.
Þorkell: Hvað varð þeim þá helzt
til ráðs.
Húskarl: Tók þá Björn feld Grett-
is, er þar lág og kastaði til bjam-
arins. En hann hremmdi hann
undir sig og reif mjög.
Þorkell: Þetta var illa ráðið og
óviturlegt, þreytist Björn frændi
seint á að auka vandræði á við-
skiptum sínum við Gretti. Eða
hvað gerðist næst tíðinda með
þeim?
Húskarl: Björn mælti til Grettis,
að hann sækti feld sinn er vér
snérum frá. Grettir brá við og
skopaði skeið á einstigið fast að
híðinu. Bjöminn reis á móti og
reiddi hramminn, í því hjó Grett-
ir hramminn af dýrinu. Féll það
þá í fang honum og hröpuðu
báðir miður af bjarginu. Varð
Grettir ofan á og lagði dýrið til
hjartans. En eg hljóp þegar hing-
að að segja tíðindin.
Þorfinnur: Ekki verður endasleppt
um afrek Grettis, og er hann eng-
um manni líkur.
Þorkell: Satt er það, en hvað dvel-
ur nú þá félaga? Hér kemur nú
annar húskarl og fer flaumósa,
mun hann flytja ótíðindi nokk-
ur.