Eimreiðin - 01.09.1971, Síða 49

HAUST
113
Pilluát gat víst komizt upp í vana,
nóg að hafa prinsinn. Raunar hafði
doktorinn skrifað upp á valiurn-
glasið hans, að svo miklu leyti, sem
hægt var að kalla slíkt hrafnaspark
skrift og sagt: Þú tekur eina og
eina í senn, á þriggja stunda fresti,
'ef þér liður mjög illa. Það var nú
það. Kalda vatnið og blessuð dags-
birtan, hafði þó dugað honum enn
sem komið var. Náttúrlega var far-
ið að hausta í lífinu, og sólargang-
urinn orðinn nokkuð lágur, en
sólarfall, óekki.
Nú er drepið laust á dyr og hurð-
inni svipt upp um leið. Stúlka, sem
kölluð er Magga birtist í gætt-
inni: Baldi minn, á ég að færa þér,
eða kemurðu niður? Ég kem bráð-
um.
I matstofunni er morgunhress-
ing á borðum. Flestir vistmenn
Heimilisins hafa lokið sér af, þeg-
ar Baldi tifar inn, furðu brattur í
spori, þrátt fyrir hremmingar lið-
inna nátta. Hann fær sér einn
bolla af sætu, svörtu kaffi, kveikir
síðan í prinsinum, það er allt og
sumt.
Gengt honum við borðið gengur
gamall maður um gólf, harnpar op-
inni bók í annarri hendi og hlær
hrossahlátri. Höfuð hans er í stærra
lagi, í samanburði við annan vöxt,
hnöttótt og hárlaust að mestu.
Andlitið feitt, hjálmfagurt og
fremur viðfeldið. Augun lítil
kringlótt, gráblá á lit og orðin sljó,
en þegar hann hlær, er eins og
bregði fyrir í þeim lilýlegu sindri
frá gamalli glóð. Snjóhvítt, sítt og
vel hirt hökuskeggið bylgjast til
við hláturinn, í takt við ístruna.
Djöfulsins grín maður, segir hann,
á milli hláturshviðanna: Sá fær al-
deilis skarjrefinn af menningar-
ljósunum, þegar þau fara að móra-
lísera yfir lionum.
Baldi tottar pípustertinn og
horfir með sýnilegri vanþóknun á
þennan hláturgosa, en þó 'ekki án
nokkurrar forvitni í svipnum.
Haldþunnar kinnar hans goppa út
og inn við tottið, jafnframt því,
sem húðin strengizt á liáu og
þunnu kónganefinu.
Ekki fær liann orða bundizt, en
segir lágt og þurrlega:
Hvað hlægir þig svo mjög?
Hlægir, segir sá gráskeggjaði.
Þetta er svo snjallt hjá strákfjand-
anum. Hrein og klár uppreisn,
guðlast, klám, Sódóma, hvorki
meira né minna.
Baldi: Hvað 'ertu eiginlega að
tala um, Sakarías?
Sakarías: Þú varst eitt sinn litte-
rær maður, Garibaldi, en drukkn-
aðir of snemma í Snorra sáluga
folgsnarjarli og Þórarni lieitnum
loftungu, og líklega ekki lengur
interessaður í moderne litteratúr.
En þetta 'er sem sé nýi rómaninn
hans Joðté, „Silfursokki — Skemmt-
unarsaga um stóð —'Bókin er á
hvers manns vörum vegna þeirra
hneykslana, sem hún veldur hjá
publikum. Þú hefðir svei mér gott
8