Ægir - 01.04.1993, Blaðsíða 21

útíma fjármálafræði gengur venjulega út frá þeirri
sendu að stjórnendur fyrirtækja sækist eftir því að há-
larka rnarkaðsvirði fyrirtækja
"rna. Vicj lcaUp einstaklinga á
nlutabréfum, eða þegar at-
a nasantir ungir menn ráðast
atvinnurekstur, Iíta fjárfestar
ramtíðarinnar og velja eitt
a nokkur) fyrirtæki eða at-
v'nnugrein öðrum fre mur
gna þess þeir telja meiri
nagnaðarvon fólgna í hluta-
e a aupum (fjárfesdngum)
n °ðrum sparnaði. Krafa fjár-
ta við hlutabréfakaup er
ærri ávöxtun en t.d. afríkis-
. yggðum bréfum vegna auk-
i,ar ^lættu’ annars eru þau
1 keypt og markaðsvirði
^ta reka keUur- Hver stjórn-
1 hvort heldur hann
,0rnar einkafydrtæki eða al-
Afhending veiðiheimilda til
varanlegrar eignar mun hafa marga
kosti í för með sér. Eigendur munu
stjórna ferðinni í nýtingu
fiskistofnanna og hugsa um að
hámarka markaðsvirði fyrirtækja
sinna. Sífelldar kerfisbreytingar hafa
haft gríðarlegt óhagræði í för með sér
þar sem atvinnurekendur í greininni
hafa sífellt þurft að spekúlera í hvaða
kerfi muni taka við.
°g s 1.!n^s^utafélagi> verður því ávallt að líta til framtíðar
þe 3 sern Eest úr þeim spilum sem hann hefur á hendi.
tæk' ^ ^ ^Cn^ar ,ætur þá eru velgengni og lífslíkur fyrir-
festin"1 nnk,u Eyti háðar því hvernig til tekst með fjár-
°g |°^ar °g stjórnun þeirra. Sofandaháttur við stjórnun
hn' > nHra tskifæra mun leiða til stöðnunar og síðan
bój;iUllar °g þar af leiðandi verðfalls hlutabréfa. Á hinn
11 gsti offjárfesting, illa undirbúin og slælega fram-
kvæmd leitt til taprekstrar og ógnað framtíð fyrirtækisins.
Stjórnendur íslenskra sjávarútvegsfyrirtækja hafa rnörg spil
á hendi en langt því frá öll. í
raun má með nokkurri alvöru
segja að stjórnendur í sjávarút-
vegi séu sífellt að spila tuttugu
og einn. Mótspilarinn, „bank-
inn“, er ríkisstjórn hvers tíma.
1 þessari grein er ætlunin að
fjalla um þá óvissu sern hlýst af
óheppilegum ákvörðunum eða
ákvarðanaleysi stjórnvalda í
sjávarútvegi og því óhagræði
sem af hlýst. Óvissa hefur verið
um hvort framtíðarskipan fisk-
veiðistjórnunar verði afla- eða
sóknarmark eða hvort auð-
lindaskattur verði tekinn upp
eða að fiskistofnarnir verði
nánast einkaeign. Við hverja
ákvörðun um framtíðarskipan
sins fyrirtækis eru stjornendur
að draga spil úr hendi ríkisvaldsins. Og hvort spilið sem
upp kemur sprengir spilarann, er of lágt svo að freista
verði gæfunnar aftur eða að hann fái tuttugu og einn, það
sér enginn fyrir.
Ovissa fortíöar
Framtíðarsýn útgerðar hefur verið óljósari en í flestum
4. TBL. 1993 ÆGIR 179