Tímarit lögfræðinga - 01.03.1951, Blaðsíða 16

8
Tímarit lögfræðingá
skrárgerð, hafa trúað því, að það væri feigðarboði. Og því
hafa þeir enga erfðaskrá gert.
Breytingar voru gerðar á erfðarétti hjóna með 87. og
88. gr. laga nr. 20/1923, og á erfðarétti mikils hluta óskil-
getinna barna eftir föður og föðurfrændur og þeirra eftir
þau með 36. gr. laga nr. 46/1921, þar sem gagnkvæmur
erfðaréttur er mæltur um sum slík tilvik. En ekki sýnist
hér ástæða til að greina þau nánar.
II. Gildandi erfðalög.
Með lögum nr. 42/1949 voru sett ný fyrirmæli um erfðir
í stað hinnar öldnu, nálega tíræðu tilskipunar frá 25. sept.
1850. Höfuðákvæði laga þessara um erfðir skulu hér stutt-
lega rakin.
A. Frændsemiserfð. Erfðaréttur er enn tengdur við
skyldleika milli ins látna og annarra manna. Má sam-
kvæmt því skipta erfingjum samkvæmt lögunum í flokka
eftir skyldleikanum.
1. 1 fyrsta flokk koma niðjar ins látna. Þeir útiloka alla
aðra frændur hans, einnig foreldra, eins og áður var.
Sonarsonur útilokar því t. d. foreldra ins látna. Sennilega
er hugsunin sú, að inum látna hafi verið það skapi næst,
að fé hans færi að honum látnum til barna hans eða niðja
þeirra. Sérstaklega mun þessi hugsun fyrrum hafa beinzt
að jarðeignum, sem mönnum var almennt hugað um að
halda í ættinni.
Lengi voru óskilgetin börn óarfgeng eftir föður og
föðurfrændur, og þeir eftir þau. Um erfðarétt þessara
aðilja er svo mælt í 2. gr. laga nr. 42/1949, að hann komi
því að eins til greina
a. að maður hafi gengizt við barni, eða búið með móður
þess tiltekinn tíma fyrir fæðingu barnsins,
b. að hann hafi verið dæmdur faðir,
c. eða talinn faðir barns, er honum hefur orðið eiðsfall
um faðerni þess, samkvæmt dómi. Það sýnist vera full-
vafasamt, að ákveða manni og barni gagnkvæman erfða-
rétt, þegar svo stendur á. Þá er í rauninni, að minnsta