Tímarit lögfræðinga - 01.01.1955, Blaðsíða 39

þarf hann ekki að vera skriflegur. Þess er hins vegar að
gæta, að margvíslegt hagræði fylgir skriflegum samningi.
Ætla má, að dómstólarnir krefjist ríkra sannana um eign-
arréttarfyrirvara og oft myndi óhægt að koma slíkum
sönnunum við, nema samningarnir væru skriflegir. Ef
tekin yrði upp sú regla að krefjast skráningar slíkra samn-
iiiga, er ljóst, að nauðsynlegt er að hafa þá skriflega. Á-
kvæðið um eignarréttarfyrirvarann verður að vera skýrt
og ákveðið þannig, að enginn vafi geti á því leikið, að svo
sé um samið, að seljandinn haldi eignarrétti sínum þar til
söluverðið sé að fullu greitt. Varla mundi vera talið nægi-
togt að vísa um þetta atriði til venju eða siðar um þessa
tegund kaupa, heldur yrði að taka þetta ákvæði fram. Þá
er þess að gæta, að hér er um tvíhliða samninga að ræða,
þar sem báðir aðiljar binda sig og því einhliða yfirlýsing
seljandans ekki nægileg.
Rétt mun að krefjast þess, að samningurinn um eignar-
réttarfyrirvarann hafi verið gerður áður en hinn seldi
hlutur var afhentur eða í síðasta lagi við afhendingu hans.
Þó virðist ekki óeðlilegt að telja fyrirvarann gildan í því
tilviki, er seljandinn getur rift kaupunum og heimt hlut-
inn aftur vegna vanefnda kaupanda, en gerir það ekki,
heldur áskilur sér eignarréttinn, þar til söluverðið er að
fullu greitt.
Þess verður að krefjast, að eignarréttarfyrirvarinn
tryggi aðeins greiðslu söluverðs hlutarins, sem seldur er,
en ekki annarra skulda, sem kaupandinn kann að skulda
seljandanum. Þá virðist ekki heimilt að telja eignarréttinn
ná til annarra hluta en þeirra, sem þá voru seldir. Það
verður þannig að vera algjört skilyrði, að um sölu hlutar
sé að ræða og að eignarréttarfyrirvarinn sé settur til
ti'yggingar greiðslu söluverðs þess hlutar.
Spurningin er, hvort ekki sé rétt að gera þá kröfu, að
til þess að samningar um eignarréttarfyrirvara verði tald-
ir gildir, að þeir séu þinglesnir eða skrásettir á annan
hátt. Á þetta sérstaklega við um gildi þeirra gagnvart við-
33