Tímarit lögfræðinga - 01.01.1955, Blaðsíða 40

semjendum lcaupandans. og skuldheimtumönnum hans. Er
þessa sums staðar krafizt.1) Margt mælir með slíku fyr-
írkomulagi, enda verður ekki séð, að það þyrfti að hafa
í för með sér óhæfilegan kostnað eða fyrirhöfn.
III. Er kaupandi hefur tekið við hlut, sem selclur er með
eignarréttarfyrirvara, flytjast margar af heimildum raun-
verulegs eiganda til hans. Hann hefur réttinn til að nota
hlutinn og ráða yfir honum á venjulegan hátt. Ábyi-gð á,
að hluturinn fai’ist af hendingu færist yfir á hann, þann-
ig að kaupandinn myndi verða að greiða söluverðið að
fullu, enda þótt hluturinn færist eftir að hann hefur tckið
við honum. Þess er hins vegar að greta, að um leið og
hluturinn færist, þá félli niður eignarréttarancllag selj-
anda, og krafa hans til kaupverðsins yrði aðeins venjuleg
fjárkrafa ótryggð. Það má nefna í þessu sambandi, að í
lcaupsamningum með eignari-éttarfyrirvara mun oft vera
tekið fram, að kaupandinn sé skyldur til að hafa hið selda
vátryggt gegn ýmsum hættum, t. d. bruna. Talið hefur
verið, að slíkt ákvæði ásamt eignariættarfyrirvara gefi
seljanda ekki séi'stakan rétt til vátryggingarfjárins.2 3) Þess
ber þó að gæta, að ætla má, að með sérstökum samnings-
ákvæðum geti seljandinn áskilið sér sh'kan rétt.
Ef tjón verður af hinum sekla hlut, þá er eðlilegast, að
það sé kaupandinn (umráðamaðurinn), sem ber ábyrgðina
á slíku tjóni. Þess má geta, að allt þar til lög nr. 75 frá
1940 voru sett, sbr. 1. nr. 23 frá 1941, var talið, að skrá-
settur eigandi bifreiðar bæri ábyrgð á tjóni. sem yrði af
notkun hennaiv’) Eftir þann tíma hefur verið talið að
kaupandinn (umráðamaðurinn) bæri slíka ábyrgð. Verði
tjón á hinum selda hlut, virðist ekkert vafamál, að það sé
kaupandinn, sem eigi skaðabótakröfuna á hendur þriðja
1) Knucl Illum: Ejondomsforbehold. Kbh. 1946 bls. 25, n.m.gr. 1. —
2) Hrd. VIII. bls. 200.
3) Hrcl. X. bls. 271, 385.
34