Tímarit lögfræðinga - 01.01.1966, Blaðsíða 8

III.
Er ég, a'ð loknu lagaprófi 1923 hóf málfiutningsstörf,
var Jón Ásbjörnsson nýlega orðinn hæstaréttarlögmað-
ur. Hann hafði þá þegar orð á sér sem einn hinna
fremstu lögmanna bæði hjá almenningi og í hópi lög-
fræðinga. Leiðir okkar Jóns lágu fljótlega saman og
þó, af skiljanlegum ástæðum, oft sem andstæðinga, en
þó i fullri vinsemd. Eftir að ég varð liæslaréttarlögmað-
ur fluttum við allmörg mál hvor gegn öðrum og var
mér það mikill ávinningur í starfi minu að kynnast
vinnubrögðum hans, glöggskygni, vandvirkni og dreng-
lund. Jón var orðvar maður, en fylginn sér, formfast-
ur og reglusamur, þótt ég geti ekki talið hann einstreng-
ingslegan af okkar kynnum. Hann hélt vel á virðingu
sinni og var fremur seintekinn. Ég man t. d. eftir þvi
að nokkru eftir að samskipti okkar hófust bauð hann
mér formlega „dús“ og taldi ég mér það mikinn heið-
ur. Eftir að Jón varð hæstaréttardómari stundaði ég
málflutning enn um sinn. Virtust mér kostir hans njóta
sin vel i hinni nýju stöðu.
Jón Ásbjörnsson gegndi ýmsum trúnaðarstörfum.
Hann sat um stund i Bæjarstjórn Reykjavíkur, en ég
held að það hafi ekki átt sérstaklega vel við hann. Hann
sat í Félagsdómi, Landskjörstjórn, var lengi i stjórn
Lögmannafélags íslands, Eimskipafélags íslands, Spari-
sjóðs Reykjavikur og nágrennis, Fornleifafélagsins og
siðast en ekki sízt Fornritaútgáfunnar, eins og getið ar
hér á undan. íþróttamaður var Jón góður fram eftir
aldri. Hann var hins vegar löngum heilsuveill og má
ætla að meira en varð hefði eftir liann legið á sviði
sagnfræði og lögfræði, ef heilsa hefði leyft. Hann and-
aðist hinn 14. febrúar 1966, ókvæntur og barnslaus.
Með honum er genginn einn fremsti maður íslenzkrar
lögfræðingastéttar.
Theodór B. Lindal.
6
Timarit löqfræðinga