Tímarit lögfræðinga - 01.01.1966, Síða 50

tekinnar ákvörðunar er bönnuð, sbr. t. d. 50. gr. laga nr.
19/1924, verður að telja slíkt bann í gildi, því að 61. gr.
hrl. nær aðeins til ákvæða eml.
3. Kæru til Hæstaréttar sæta: „Orskurðir fógetaréttar“,
nema:
a) Um það bvort fógetagjörð skuli yfirleitt fara fram
eða ekki. Hér kemur fyrst og fremst til álita, hvort að-
fararheimild er lögmæt, en það veltur hins vegar á því, um
hvers konar gjörð er um að ræða — fjárnám, löggeymslu,
lögtak, beina fógetagjörð, kyrrsetningu eða lögbann. Um
það, hvað er lögmæt heimild í þessum efnum, verður að
visa til laga um hverja gjörð um sig. Orðalag er hér svo
tvímælalaust, að áfrýjunarheimildin nær bæði til þess, er
fallizt er á beiðni og þegar henni er synjað. Auk gjörðar-
beiðanda og gjörðarþola getur og sá þriðji maður, sem
lögmætra hagsmuna hefur að gæta, áfrýjað.
Hér má og minna á 11. gr. Lögtakslaga nr. 29/1885.
b) Til hvaða verðmæta hún skuli ná. Þau ákvæði, sem
hér koma fyrst og fremst til athugunar, eru 27.—31. gr.
aðfararlaganna nr. 19/1887, sbr. lög nr. 87/1933 og lóg nr.
36/1961.
c) Fógetagerðin sjálf. Hér er um málskot að ræða til
ómerkingar gjörðinni í heild, svipað og málskot til ómerk-
ingar dóms almenns héraðsdóms. Áfrýja má sjálfstætt
eða í sambandi við aðalmál, sbr. 17. gr. hrl.
4. Kæru til Hæstaréttar sæta úrskurðir upphoðsréttar,
nema:
a) Um það, hvort uppboð skuli yfirleitt fara fram eða
ekki.
Orðalagið sýnir tvimælalaust, að hvort heldur fallizt er
á uppboðsbeiðni eða henni er synjað, þá er áfrýjun mál-
skotsleiðin en ekki kæra. Oftast mundi ómerkingarkrafan
reist á því, að uppboðsheimild sé gölluð. Um uppboðs-
heimildir er fjallað í 1. gr. uppboðsl. nr. 57/1949, sbr. og
„Um uppboð“, bls. 75—80 í XII. árg. þessa rits.
48
Tímarit lögfræðinga