Tímarit lögfræðinga - 01.11.1986, Side 58

að gefa svar við þeirri spurningu. Ekki nóg með það heldur á 2. mgr.
28. gr. nul. „einungis" við í slíkum tilvikum að því er hæstiréttur telur.
Rökfræðilega er erfitt að láta þetta dæmi ganga upp. Að auki má nefna
að 1. mgr. 28. gr. nul. gerir m.a. ráð fyrir að ekkert boð komi í eign.
Hvernig er unnt að krefjast þess að eign sé slegin hæstbjóðanda skv.
2. mgr. 28. gr. nul. í slíku tilviki?
Umræddur munur á tilvikum í 1. og 2. mgr. nul. er einnig byggður á
rökum. Eins og áður segir byggist regla 1. mgr. 28. gr. nul. á því að
ekkert boð hafi komið í eign eða svo lágt boð að enginn veðhafi hafi
fengið nokkuð upp í kröfu sína. Hér skal hefja uppboð þar sem enginn
aðili uppboðsins telst hafa nægjanlega hagsmuni af því að koma fram
uppboði við þessar aðstæður. I 2. mgr. sömu greinar er hins vegar
gert ráð fyrir að einhverjir eða margir veðhafar eigi í vonum að fá
kröfur sínar greiddar að nokkru leyti eða öllu. Hér hafa veðhafarnir
augljósa hagsmuni af því að koma fram uppboði. Þess vegna er þeim
veittur sá réttur sem þar greinir. Sá munur sem þarna kemur fram á
1. og 2. mgr. nul. styðst því við lagarök.
Skylt er að geta þess að með línum þessum er ekki tekin nein afstaða
til réttmætis þeirrar dómsniðurstöðu sem fyrir liggur. Skylt er einnig
að geta þess að tveir dómendur hæstaréttar skiluðu sératkvæði um
síðari málsástæður áfrýjanda og er niðurstaða þeirra byggð á sjón-
armiðum sem ekki eru til meðferðar hér.
Eins og sýnt hefur verið fram á hér að framan orka röksemdir hæsta-
réttar fyrir dómsniðurstöðunni tvímælis í máli þessu.
204