Tímarit lögfræðinga - 01.04.2001, Qupperneq 52

Háskóla íslands og em góðir og gegnir starfsmenn hér með mikla þekkingu,
reynslu og yfirsýn um háskólamálefni víða um heim. Verður að ætla að þær við-
miðanir endurspegli nú í stórum dráttum ríkjandi stefnu innan Háskólans - og
má reyndar heita öruggt að svo sé.
Grundvallarreglan um höfuðvægi fræðistarfa umsækjenda kemur einnig ber-
lega fram í 43. gr. háskólareglugerðar nr. 458/2000, sem brátt verður vikið nán-
ar að. Ekki verða séðar hinar minnstu efnislegar ástæður til að víkja frá þessari
stefnu við mannaráðningar í lagadeild.
Hafa verður hugfast, að yrði þeirri stefnu um nýráðningar háskólakennara
þess í stað haldið uppi, að fremur yrði lögð áhersla á kröfu um „praktíska“
reynslu umsækjendanna utan Háskóla Islands eða annarra viðurkenndra há-
skóla en á árangur í fræðistörfum, myndi það bersýnilega draga úr áhuga ungs
fólks með háskólapróf til að leggja stund á hið æðsta rannsóknamám í háskóla-
heiminum, þ.e. doktorsnámið, sem haft hefur ómetanlegt gildi á öllum fræða-
sviðum hvarvetna. Verður ekki hjá því komist að líta á stöðu mála í lagadeild
með nokkurri vísun til þessa, sjá einnig það sem síðar segir um doktorspróf.
Þess verður jafnframt að minnast, að það myndi að sjálfsögðu mælast illa
fyrir meðal lektora, er nú starfa, ef þeir þyrftu að horfa upp á það, að við ráðn-
ingu nýrra manna (þ.e. manna, sem ekki hafa áður starfað við háskólann) í störf
dósenta eða prófessora væru gerðar miklu minni kröfur til fræðistarfa þeirra
heldur en gerðar eru þegar lektor sækir um framgang úr sínu starfi í dósents-
starf.
4. GILDI FAGLEGRAR REYNSLU UMSÆKJENDA ÚR FYRRI
STÖRFUM ÞEIRRA
Samkvæmt beinum fyrirmælum í 43. gr. háskólareglugerðar skal mat á hæfni
umsækjenda, að teknu tilliti til menntunar, „byggjast á eftirfarandi starfsþáttum:
rannsóknum, kennslu og stjómun“. Rannsóknaþátturinn vegur þar lang þyngst
og gefur reglugerðin allnákvæmar leiðbeiningar um það, hvernig meta skuli
vísindagildi þeirra rannsókna, sem umsækjendur eiga að baki. Samkvæmt sömu
grein reglugerðarinnar má við hæfnismat umsækjenda m.a., auk hefðbundinna
akademískra viðmiðana um reynslu af rannsóknum, kennslu og stjórnun, hafa
nokkra hliðsjón af þeim fyrri faglegu störfum umsækjendanna, sem ekki krefj-
ast fræðilegra ritstarfa og fræðilegrar hæfni með sama hætti og háskólastörfin.
Vissulega vega þau störf þó ekki eins þungt við yfirvegað mat á umsækjendum,
þótt fjölbreytt starfsreynsla sé í sjálfu sér góðra gjalda verð, sbr. síðar.
Hafa reglugerðarsmiðir orðað þetta á heppilegan hátt og með þeim hætti að
kærkomin leiðbeining er þar gefin, a.m.k. þegar um er að ræða umsóknir um
framgang háskólakennara í starfi. Hins vegar verður vart sagt með sanni, að
áhersluþættimir „kennsla og stjórnun“ (eins og stöðu þeirra er háttað í reglu-
gerðinni) geti að öllu leyti gefið nógu heppileg viðmið, þegar um er að ræða
nýráðningar manna, sem hafa að vísu fullnægjandi fræðistörf að baki en hafa
ekki áður starfað við háskóla. Þar gæti verið réttara að leggja þess í stað, auk
46