Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1929, Qupperneq 15

13
um inntöku í gagnfræðaskólann 44 nemendur, eða alls 100
manns. Sést bezt á þessu, að Menntaskólinn, hvernig sem á
það mál er annars litið, getur ekki tekið við öllum þeim
sæg nemenda, sem hér þarfnasl framhaldsmenntunar, og
auðvitað hlýtur að vaxa ár frá ári, eftir því sem íbúum
bæjarins fjölgar.
Þau bin önnur ráð, sem háskólanefndin sá til þess að
takmarka stúdentaviðkomuna eða öllu heldur draga úr að-
streyminu að embættadeildum háskólans, voru fjögur talsins:
1., að takmarka sjálfa stúdentatöluna. Þessu
úrræði hafnaði nefndin þegar af því, að henni virtist
það vera brot á almennum mannréttindum. Ef menn
á annað borð væru færir um að Ijúka stúdentsprófi,
væri ekki rétt að meina þeim það, hvort sem um fleiri
eða færri væri að ræða.
2., að þyngja námið í háskólanum og lengja
námstímann. Sú leið þólti ómannúðleg; enda mun
það álit flestra háskólakennara, að námið sé orðið full-
þungt í flestum deildum háskólans og námstíminn
nógu langur, þegar litið er til kjara þeirra, sem stú-
dentar nú almennt eiga við að búa eða eiga í vænd-
um, er þeir hafa lokið embættisprófi.
3., að takmarka tölu þeirra stúdenta, er hver
deild tæki á móti árlega. Sú leið þótti fær, þar
sem það er heimilað í háskólalögunum að fjölga bæði
námsgreinum og prófum án þess að leitað sé sam-
þykkis stjórnarvalda. Yrði þá að sjálfsögðu farið eftir
stúdentsprófi hvers eins, en að öðru leyti reynt að
velja úr nemendum með skriflegu prófi innan hverrar
deildar eftir skemmri eða lengri reynslutíma og á þann
hátt, sem hver deild fyrir sig kynni að ákveða.
4. Fjórða og síðasta leiðin þótti þó vænlegust, en hún
var sú, að stofna til nýrra hagnýtra kennslu-
greina við háskólann og stuttra námsskeiða,
er tækju svo sem 1 ár, t. d. verzlunarnáms-
skeiðs, kennaranámsskeiðs o. fl. Mundi þetta