Búnaðarrit - 01.06.1917, Blaðsíða 63

BÚNAÐARRIT
221
Við þurhey þykir mér ómissandi að hafa hitamæli.
Ýmislegt fleira mætti segja um votheysgerðina, en eg
læt hér staðar numið, og óska að votheysgerðin geti
breiðst út, einkum í vætusömum héruðum landsins.
Votheyið er mjög holt öllum skepnum, sérlega gott handa
mjólkurkúm. Sömuleiðis handa veikum skepnum, t. d.
kúm um burð og heymóðum hestum.
Frá Stefáni kennara Hannessyni í Litla-Hvammi i V.-Sk.s.
1915, sl/12. Talsvert hefir verið ritað um votheysverkun
á siðustu árum, og þar sem um svo auðvelda og ein-
falda heyverkun er að ræða, má virðast óþarft að bæta
nokkru við, þegar þess er gætt, að víða um land hafa
verið gerðar tilraunir með þetta um nokkur ár, með
styrk frá Búnaðarfélagi íslands. En hvað sem til þess
kemur, þá er mörgum votheysgerð ókunn enn, jafnvel
þar í kring, sem hún er viðhöfð árlega. Ræð eg það af
því, hve ókunnuglega margir spyrja um hana, t. d. hve
lengi megi vera að fylla gryfjurnar, hve oft þurfi að láta
í þær, hve oft þurfi að fergja og hve þungt fargið eigi
að vera.
Fyrir þá, er þannig kynnu að spyrja, skrifa eg þessar
línur.
Eg hefi sett vott hey saman í 5 sumur, og skal í
fám orðum segja frá reynslu minni.
í rosa á túnaslætti 1911 réðst eg í (!) að taka gryfju;
varð hún þá 4 álna djúp og 7—8 fet á lengd og vídd.
Eg lét í hana rennblauta, rignda og hálfbleika töðu
4 sinnum með 3 daga millibili. Yar hún þá full, og
fergði eg þegar: tyrfði yfir heyið þversum og langsum,
lét grasið snúa niður á nærtyrfinu, en upp á því ytra,
mokaði síðan mold ofan á og hreykti upp af. Seig það
mjög, og bætti eg mold ofan á, þar til hraukurinn hætti
að síga. Tyrfði eg þá yfir, svo sem eg hélt að nægði
til þess að verja gryfjuna vatni.
Þessi fyrsta tilraun reyndist mér þannig: