Búnaðarrit - 01.06.1917, Blaðsíða 65

BtíNAÐARlllT
228
hvanngræna þurheystöðu. — Haíði eg það með handa
þeim fram yfir sumarmál, og tók það engum breyting-
um til skemda.
Sumarið 1913 lét eg enn í sömu gryfjuna, og hagaði
öliu líkt og næsta ár áður að öðru en því, að eg hafði
þyngra fargið, þar sem eg þóttist sjá, að myglan í efsta
laginu mundi hafa verið þvi að kenna, hve létt það var.
En þegar til kom, fór það á sömu leið; heyið var myglað
nál. feti niður og volgt í því, en úr því ágætt.
í fyrra vor dýpkaði eg gryfjuna enn, tók hana niður
og bætti ofan á hana, svo að hún varð 6 álna djúp.
Byrjaði eg að láta í hana eftir 12. helgi, þá svo sem
4 hesta. Fám dögum síðar kom þerrir, er hélzt all-
lengi. Þótti mér nú illt að láta töðuna blauta ofan í
moldargryfju í skínandi þerri, lét þó ofurlítið (1 eða 2
vagna) ofan á, ýmist 2. eða 3. hvern dag, til þess að
halda við hæfilegum hita. Yar þannig í 51 dag með opna
giyfjuna, en hafði járn yfir, þegar rigndi.
í gryfjunni var nú algeng túnataða, arfablandið hey
úr hesthúsræsi, allmikið af heimulu, garða-arfi, háartaða,
gulrófnablöð og loks efst rennblautt valllendishey, er eg
lét í 2 síðustu skiftin, með því að mér skildist nú, að
myglan kynni að hafa stafað af því, að efsta heyið hefði
verið of þurt.
Eftir allan þennan tíma gekk eg síðan frá öllu eins og
síðast, en hafði nú mjög lítið farg, að eins tvísetta
hnausaröð ofan á torfið, og voru þeir þó signir. Að 9
vikum liðnum tók eg á heyinu. Var það þá blautt og
lyktarlaust við torfið, nál. 2 þuml. lag, en úr því ágætt
í alla staði, og átu kýrnar það allfc með beztu lyst, alveg
eins heimuluna og arfann. Var þeim seinast gefið af því
í 6. viku sumars, og var það þá enn ágætt.
í sumar sem leið hætti eg að láta í gryfjuna, þegar
hún var tæplega hálf, fergði þá, og lét svo allt bíða um
þriggja vikna tíma, tók þá fargið af og fylti gryfjuna í
haust með valllendisheyi. Lét svo ámóta létt farg á og