Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 29

Hlin
29
ar tvær voru þær Marsibil frá Marbæli og Salóme frá
Sólheimum. Hin þriðja hjet Sigríður; hún gengur þögul
og alvarleg til Valgerðar og heilsar henni. „Ert það þú,
Sigga mín?“ segir Valgerður; „jeg tók ekkert eftir þjer,
fyrir hugsuninni um grösin mín, en þig þekki jeg þó.“
„Heldurðu enn áfram að tína grösin þín? Þú, svona göm-
ul, “ segir Sigríður. „Já, þessi grös eru bæði læknislyf og
litarefni, enda þótt þið hlægið, ungu konur.“ „Jeg held
við höfum annað að gera en að grúska í þessum grös-
um, “ sögðu þessar tvær; „við erum á ferð í kaupstaðinn
til þess að kaupa lit, því þar fást allir litir, sem eru fljót-
legri viðfangs en þetta.“
Allar voru konur þessar giftar, og höfðu búið nokkur
ár. Konurnar trá Marbæli og Sólheimum vildu ekki neitt
um þetta heyra, hvorki um læknislyf nje litunarefni. Þá
segir Sigríður: „Þarna hangir stór skjóða við söðulbog-
ann þinn.“ Þá segja hinar hlæjandi: „Það er ull, senr
hún ætlar með í kaupstaðinn." „Nei,“ segir Valgerður,
„það er litunarmosi, sem kaupmannsfrúin í kaupstaðnum
hefur pantað hjá mjer.“ Þá reka þær upp skellihlátur og
segja: „Værirðu ekki alþekt að sannsögli, Valgerður, þá
tryðum við ekki þessu, að nokkur kaupmannskona ger-
ist svo auðvirðileg, að nota rusl af jörðunni til að lita
tir.“ „Blessaðar verið þið og flýtið ykkur að komast í
kaupstaðinn til að kaupa litina ykkar útlendu." „Má jeg
ekki vera eftir hjá þjer, Valgerður mín?“ segir Sigríður.
„Allar eruð þið velkomnar að vera eftir, en þær hafa ekki
gagn af Jtví, sem gera gys að öllu þessu.“ „Við förum
ekki að ríða frá gömlu konunni," segir Salóme. „Þið um
J>að; við eigum ekki samleið,“ segir Valgerður,“ og minn
tími er ekki kominn enn, að ríða í kaupstaðinn, Jjví jeg
er aðeins búin að taka mosann, en á eftir að taka marg-
ar fleiri jurtategundir ennþá, og í kaupstaðinn ríð jeg
ekki fyr en degi hallar.“ Þær svara engu, en ríða af stað.
Þá segir Sigríður: „Kendu nijer að þekkja nytsemi jurt-
anna, sem þú ert að tína.“ „Þú tekur mosann helst í