Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 51

Hlin
51
Faðir hennar lagði engar hömlur á fyrirætlanir hennar,
liann leyfði henni að lreimsækja Vasafangelsið, senr hann
hafði umsjón með, eins oft og hún vildi og að um-
gangast fangana þar. Þar starfaði lrún þá í nokkur ár
og starf hennar varð þegar til nrikillar blessunar. Að
vísu voru til þeir fangar, sem lrún gat ekki unnið eða
vakið lrjá þeinr betri tilfinningar, en yfir flestunr föng-
unum náði hún miklu valdi. En svo lagði faðir hennar
niður embætitð og hún og fólk lrennar fluttist til Hels-
ingsfors. Þar reyirdi lrún þegar til þess að fá að koma í
fangelsin, en lienni var þverneitað. Þeir sem yfir áttu að
ráða Iröfðu enga trú á köllun lrennar og skildu ekki
hvaða erindi hún ætti til fanganna. Loþsins rjeði hún af
að snúa sjer til rússneska landshöfðingjans og reyna til
þess að fá leyli lrjá lronunr. Mjög svo kvíðandi fór hún
í þá ferð og áður en hún lagði af stað, tók lrún vand-
lega saman í huganunr, hvað hún ætti að segja við
landshöfðingjann, til þess að fá hann til þess að skilja
það, að þetta væru ekki tónrir duttlungar eða kenjar úr
sjer, heldur að guð hefði kallað sig til að liðsinna
þessum aumingjunr, senr allir aðrir vildu lrafa senr minst
sainan við að sælda. Þá var það, nreðan hún sat í bið-
salnunr hjá landshöfðingjanum og beið eltir álreyrn, að
henni varð það alt í einu ljóst, að líf lrennar sjálfrar yrði
einskis virði, ef lrún yrði að hætta starfsemi siirni nreð-
al fanganna. Hún hafði altaf skoðað það svo, að þeir
þyrftu sín með, nú varð lrenni það alt í einu ljóst, að
lrún þyrfti þeirra með, engu síður, að lífið yrði tilgangs-
laust, ef hún nrætti ekki fórna sjer fyrir þá. Heírni varð
svo mikið um þessa uppgötvun, að hún var í þanrr veg-
inn að snúa lieim aftur, án þess að hafa rekið erindi
sitt, því henni fanst hún nú aðeins vera að vinna fyrir
sjálfa sig, af eigingjörnum hvötum. Þá var Iienni vísað
inn til landshöfðingjans, sem eftir nokkurra mínútna við-
tal gaf heniri skriflegt leyfi til þess að heimsækja c'»l 1
‘1*