Hlín - 01.01.1918, Qupperneq 60

60
Hlin
glitraði á hverju blómi og blaði. Þegar síðustu þokuský-
in voru horfin, var „himininn heiður og blár“ og nátt-
úran öll eins og nývaknað barn. Það er tilkomumikil
sjón að líta ylir Mývatnssveit af mörgum sjónarhæðun-
um út í „Hlíðarheiðinni“ — mjer finst enn fegurra en úr
Námarskarði, eða öðrum Jreim stöðum, sem liggja á al-
faravegi og hafa þess vegna kornist á orð.
Þessar minningar frá heiðarverum mínum, vildi jeg
fyrir engan mun rnissa úr æskuminningum mínurn. Þess
vegna ann jeg grasaferðum og blessuðum heilnænrum
grösunum. Jeg vildi óska, að æskulýðurinn nú á dögum
liefði sömu þrá til að tína grös eins og við unglingar
höfðum.
— Svo kom varptíminn. Þá lórum við hópum saman
til að ganga varpið. Jeg hlakkaði til að komast í Jrá tá
að vera með og fá að skríða holurnar í glaða sólskini og
hlusta á „þúsund radda klið“ fuglanna, eðá dást að eyj-
um og hólmum skreyttum hvannstóði, víði og „blágres-
inu blíða“. Endurnar Jiutu hræddar af eggjunum út á
víkur og voga og smátjarnir. Körfur og fötur voru fyltar
af eggjum. Kveldgolan vaggaði bátnum hóglega. Þá sat
jeg í „hnífinu", með kjötluna fulla af njólum, súrum og
blómum, og var svo sæl, að mjer fanst jeg ekki geta skilið,
að nokkurntíma gæti legið illa á þeim, sem fengju svo oft
að vera með á þessum dýrðardögum.
Þá komu fráfærurnar. Við börnin vorum vakin snemma
til að lara á stekkinn. Sólin ekki meira en á miðmorguns-
vörðunni. Þó við værum hálfsyfjuð, meðan við vorum
að klæða okkuiyhvarf svefninn snögglega, Jregar út var
komið. Við skoppuðum ljettfætt eftir hliðargötunum og
teyguðum angandi gróðrarilminn. En livað við glöddumst
yfir því, Jregar litlu lömbunum var aftur hleypt undir.
En að sjá þann feginleik, þegar þau fengu sjer ósvikinn
svaladrykk hjá mömmum sínum, sem ekki höfðu selt
mjaltakonunum alt, sem Jaær áttu. Svo vorum við látin
standa hjá lömbunum tvo fyrstu dagana eftir fráfærurnar.