Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 64

62
Hlín
eitthvað smálegt fleira, t. d. klút, rjúpnastokk, vasahníf eða
hárgreiðu, allir voru hjartanlega ánægðir með sinn feng.
— Nú var kaupstaðarferðin búin, og þessir aðdrættir
urðu að duga alt árið, aldrei var farið í kaupstað haust
eða vor, enda var móðir mín bæði hagsýn og sparsöm,
þó var mörgum fátækum gefinn bæði matur og fatn-
aður. —
Síðasta og erfiðasta ferðin var norður á Hornstrandir
að sækja rekavið, og þurfti þá að fara yfir Drangajökuh
Til þeirra ferða þurfti vel að vanda, hafa nesti og nýja
skó, duglega hesta og velja gott veður. Þessi ferð var
það eina, sem mjer fanst faðir minn hálfkvíða fyrir, enda
var hún langerfiðust, þessi rekaviður var svo stór og
fyrirferðamikill, að blessaðir hestarnir urðu að draga
hann. Að sjá hest með drögur á löngum og ósljettum
vegi er sorgleg sjón. — Jeg má segja að þessi rekavið-
ur fjekst ókeypis. — Ýmsá smíðisgripi keypti faðir minn
í þessari ferð, og man jeg helst eftir diskum. Öll áttum
við trjediska, sumir þeirra voru með lítilli skál eða bolla
í miðju, og voru nefndir kerdiskar. Bollarnir voru ætlað-
ir undir feitmeti. Líka kom hann stundum með sái, aus-
ur og fyrnin öll af girði, engin járngjörð var þá á neinu
iláti, alt trjegjarðir. Úr þessum við smiðaði faðir minn
alt sem þurfti, fyrst og fremst máttarviði í öll skepnu-
hús og svo ýms búsgögn, svo sem fötur, dalla, aska,
ausur, orf, hrífur og yfir höfuð alt, sem heimilið þurfti.
Hann smíðaði líka allskonar járnsmíði: hestajárn, Ijái,
skrár, lamir, hnífa og margt fleira, úr nautshornum smíð-
aði hann spæni.
ÖII skepnuhús endurbætti hann og bygði ný, því nú
var búskapurinn orðin meiri en í tíð afa míns. Því mið-
ur man jeg ekki, hve margt fje hann átti, jeg man að-
eins hve mörg vóru fjárhúsín: tvö sauðahús, tvö ærhús
og tvö lambahús. Djúpadalssauðir voru taldir metfje-
skepnur, þeir þurftu Iítið hey, en duglegan fjármann. —
Oeymsluhús vóru: tvær skemmur, afi minn átti aðra og