Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 72

70
Hlin
pantaði kýrlírn i krukkunni aftur, þetta lím brúkaði hann
eingöngu til bókbandsins, og var það mjög gott.
Þetta sem móðir mín kunni var máske ekki mikið á
móts við nútíðar hannyrðir kvenna, en í þá daga, held
jeg, að fáar konur hafi lagt jafn margt í gjörva hönd og
hún, að minsta kosti ekki í okkar sveit. — Einu sinni
man jeg það, að hún og Guðrún systir voru að pukra
með það, að föður minn vantaði Kafíu (ekki veit jeg
hvaðan það nafn er, því síður vissi jeg hverskyns fat
þetta var), en það þurfti að komast fljótt í verk, því það
þurfti að vera til fyrir Kollabúðafundinn; að fara þang-
að var næstum eins og að fara á Alþing. Aliir helstu
menn í Vestfirðingafjórðungi mættu á þessum fundi, og
þurfti því vel að vanda klæðnað sem annað. — Svo
settust þær við. Móðir mín spann þráðinn, en Guðrún
systir ívafið, og faðir minn óf, strax var svo litað og
saumað, náttúrlega í höndunum. 14 álnir fóru í þessa
flík og gekk ótrúlega fljótt að koma því af og náði sín-
um tilgangi. Þessi yfirhöfn var nákvæmlega eins og jeg
heyri nú á tímum nefnd Havelock. — Það lá við að
við værum hreykin af, að faðir okkar væri fult eins vel
búin og presturinn, þegar hann reið á fundinn í nýju
yfirhöfninni með háan hatt á höfði. Reiðbuxurnar voru
með hárauðri Ieggingu utanlærs, en skinnfóðruð setan,
en ekki voru stígvjel til, heldur notaðir svartir sauðskinns-
skór, með hvítum þvengjum, óbryddir. Fínni fótabúnað-
ur þektist ekki í sveitum. — Alt öðruvísi var búningur
afa míns. Hann var hversdagslega á prjónapeysu og
stuttbuxum með röndótta húfu á höfði. Þegar hann hafði
meira við, voru fötin dökkblá, og peysan hvíthnept með
silfurhnöppum, húfan útprjónuð með marglitu skotti og
sokkaböndin rósótt með allavega litum skúfum. Þessi
klæðnaður líktist mjög Færeyingabúningi nú á tímum.
Þegar afi minn fór til kirkju, hafði hann kraga, sem náði
niður fyrir olnboga, mjög þægilegt fat að kasta yfir sig
(mun nú vera nefnt slá). — Kirkjuferðirnar eru mjer