Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 68

66
Hhn
áttum við 7 hundruð fjár, vórum að rembast við að
koma því upp í þúsund, en þá kom flökkudrengur og
hnuplaði frá okkur meir en helming, svo við reistum
ekki við til fulls eftir það, mátti segja um þennan dreng,
að snemma beygist krókurinn til þess sem verða vill,
rúmlega tvítugur komst hann undir mannahendur fyrir
þjófnað. — Ætíð urðum við að vinna eitthvað til að fá
að leiká okkur, t. d. hafa yngstu börnin með okkur, og
var það mikil töf við búskapinn, eða þá að klára eitt
eða annað, sem okkur var fyrir sett, og eftir því var
stranglega gengið, og finst mjer síðan, að það hafi verið
mjög rjettlát krafa, sem sjálfsagt var að hlýða. — Sjald-
an var Björn bróðir að leikjum með okkur á hólnum,
vildi heldur verða af því, en að þurfa að hafa þar barn
á höndunum, en líklega ekki síður hitt, að hverja frí-
stund notaði hann til bóklestra, jeg fjekk því oftast að
vera bæði bóndinn og húsfreyjan á hólnum.
Pegar hjer var komið sögunni, stóð hagur foreldra
minna með mestum blóma, við vorum þá orðin 9 syst-
kinin: Björn elstur, 12 ára, Sveinn 11 ára, hann var þá
ekki heima, var nokkur ár til fósturs hjá móðursystur
okkar, Maren í Skáleyjum, jeg var 10 ára, og hin þaðan-
af yngri, og eitt barn tóku þau af föðursystur okkar,
Björgu. — En þá dróg ský fyrir sólu. Barnaveikin kom
og kipti í burtu 6 af systkinum okkar og tökubarninu
því 7. — Naumast er hægt að lýsa þeirri sorg og tóm-
leik, sem gagntók okkar kæra heimili. Elsta barnið sem
dó var 9 ára gömul stúlka, sém Steinunn hjet, mikið
efnileg, hennar saknaði jeg mest, við Ijekum okkur altaf
saman, vorum sem einn maður. Annað var 4 ára dreng-
ur, næstum undrabarn, bæði að vexti og gáfum. Hann
var svo elskur að föður sínum, að hann mátti ekki af
hónum sjá, hann var hjá honum við hefiibekkinn, vef-
stólinn og hvar sem hann gat, enda tregaði faðir minn
hann svo mjög, að mjer fanst hann lengi á eftir ekki