Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 62

60
Hlin
hrískvíar, hrísið var bundið í smábagga og hiaðin úr því
kví og færð til á þann hátt, að önnur hliðin og gaflinn
var flutt þegar þurfti, seinlegt var það, en ekki var um
það fengist, þetta mátti nota og gerði sama gagn. Það
var gott að mjólka í hrískvínni, ærnar voru rólegar við
angandi skógarilminn. Seltúnið spratt vel og gaf af sjer
töluverða töðu af þessum eina áburði.
Foreldrar mínir voru bæði sívinnandi, hann var smið-
ur bæði á trje og járn, en að fá efni í alt það smíði, það
var engin hægðarleikur, og ekki voru þá til steinkol, eða
að minsta kosti þektust þau ekki til sveita. í þess stað
voru notuð viðarkol, og var örðugt að afla þeirra og fór
illa með skóginn, en hann átti þá fáa talsmenn, engin
skógrækt þektist þá, annars mundi faðir minn hafa ver-
ið fyrstur manna til að hlífa honum, því hann elskaði alt
fagurt. Jeg er líka viss um, að honum þótti ilt að þurfa
að rífa skóginn svona miskunarlaust, jeg man þegar þeir
feðgar komu heim úr skóginum, þá voru þeir oft að tala,
eins og með eftirsjá um, hve stórt rjóður hefði komið
í dag. Afi minn var oftast með föður mínum við kola-
brensluna, sem var töluvert vandasöm. Pegar kurlið var
hæfilega brent, verður að byrgja gröfina, svo ekkert loft
komist að, annars getur alt brunnið upp, og er það skaði
mikill. Kol er ekki hægt að brenna nema í logni.
Á hverju vori fór faðir minn þrjár, stundum fjórar,
langferðir til aðdrátta. Hann hafði vanalega einn vinnu-
mann, sem rjeri við ísafjarðardjúp frá páskum til Jóns-
messu, þangað fór hann með 5 — 6 hesta að taka út á
hlut mannsins, mest var það matvara, líka ýmislegt af
hlut mannsins. Ósköpin öll voru þá borðuð af harðfiski
og þorskhausum, betur að sá siður hefði haldist, þá
mundu færri hafa gervitennur en nú gerist. Eitt koffort
hafði faðir minn í þá ferð undir kaffi, sykur og kram-
vöru. — Aðra ferð fór hann vestur á sveitir, sem svo var
kallað, en það var vestur á Rauðasand, eða Látur, þaðan
var keyptur steinbítur, sem ætíð var borðaður með smjöri.