Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 45

Hlin
43
vopnum og kiæðum, sem samtaka hlýða á augabragði,
stuttorðum snöggum skipunum snjallrómaðra fyririiða —
jafnvel út í rauðan dauðann.
En agnúi er á. Óttalegt að vita þá heimsku mannanna
að nota svo góða krafta með því markmiði að deyða
menn og brjóta borgir til að sölsa undir sig guli. Eigin-
girni þjóðar er að sama skapi háskalegri en eigingirni
einstakra manna sem þjóðin er margliðaðri einstaklingn
um. En slík eigingirni er kölluð ættjaróarást. Og miljóna-
morð eru framin í hennar nafni.
En einhverntíma kemur að því, að bróðurþel vaknar
með öllum þjóðum og brennandi áhugi fyrir bandalagi
allra breiðist sem næmt faraldur um heim allan. Líkt og
á krossferðatímunum, þegar sú hugsjón hreif alla góóa
menn að vinna »landið helga«. »Ouð vill það« hrópaði
fólkið. Viljan vantaði ekki þá, en kraftinn vantaði, því
menningin var komin svo skamt. Hún kemst seinna
sinna ferða. »Kemst þó hægt fari, húsfreyja!« ef viljinn
er vakinn. Einhvern tíma rætist draumur hinna bestu
spámanna, að alt jarðríki verði sameiginleg ættjörð
allra manna. Og sameiginlegur her útboðinn og útbúinn
af öllum þjóðum — sameiginlegur riddaravörður um
sáttmálsörk þjóðanna vaki yfir veraldarfriði og standi
á verði gagnvart öllu órjettlæti. — Jeg bið góðan
lesara forláts, ef hann sundlar á þessu hugsjóna ferða-
lagi. En við verðum að muna hvað bilið á milli
þjóðanna er stöðugt að styttast. Jörðin er að minka, af
því hugur okkar vex og þroskast. Óraleiðir eru að verða
að bæjarleiðum. Og sú meðvitund mun vakna betur og
betur og verða að sannfæring, sú sem áður var aðeins
óljós trúargrylling, að Iífið okkar í líkamshamnum sje
örstutt augnablik ómælanlegs langlífis á stöðugri fram-
þróunarbraut.
VII.
Látum okkur að endingu halda okkur við heimahag-