Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 75

Hlín
73
af honum spurst síðastliðin 20 ár. — Eftir að Bjðrn var
13 — 14 ára, get jeg ekki sagt að hann væri neitt heima.
Ólafur prófastur Jónsson á Stað á Reykjanesi bjó hann
undir fermingu, fanst mikið til um gáfur hans Og tók
hann að sjer og kom honum til manns, sem svo er
kallað. Hann mátti heita velgjörðafaðir hans. — En um
okkur Svein skeytti enginn, við urðum bara að vinna,
og við unnum eftir mætti. Við vorum i selinu með
Guðrúnu systur, altaf unnum við saman og máttum
hvorugt af öðru sjá, alt var það honum að þakka, hann
gerði alt fyrir mig og var hvers manns hugljúfi. — Eins
og jeg hef áður á minst var Guðrún systir mjög bók-
elsk, i selið hafði hún með sjer fjölda af bókum, og við
Sveinn fengum þær að lesa í hjásetunni. — Um þessar
mundir tók að vakna hjá okkur óstöðvandi löngun eftir
að fá að læra eitthvað eins og Björn. Jeg man hvað
okkur sárnaði, þegar út voru bornir stórir smjörböglar
í meðgjöf með honum, en við fengum ekkert að læra.
— En um þetta vissi enginn nema við tvö. — Sveinn
var náttúrusmiður og fór nú í frítímum að smíða ýmis-
legt smálegt sjer til skemtunar.
Um hjúahald foreldra minna hef jeg ekki mikið að
segja, sama stúlkan var hjá þeim frá því þau giftust og
þar til þau dóu, þau höfðu ætíð 2 vinnukonur, ein gift-
ist frá þeim og varð því að taka aðra í hénnar stað,
sama var um vinnumennina, tveir giftust, og varð því
að taka nýja.
Nú er frásögn mín brátt á enda, aðeins fáein ógleym-
anleg sorgaratriði ósögð. Báðir foreldrar mfnir missa
heilsuna og deyja, svo að ekki er ár á milli og afi minn
líka, hann deyr í júní 1862, faðir minn í ágúst sama ár
og móðir mín í maí vorið eftir; Pannig voru máttarstoð-
ir heimilisins fallnar til grunna, og það eftir í rústum. —
Móðir mín átti stjúpa, sem heimsótti hana oft, hann var
staddur hjá okkur, þegar faðir minn dó, hún var þá þrot-
in að heilsu og yfirbuguð af sorg, svo hún tók þakk-