Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 23

21
Hlln
enda var það auðfundið að þarna var æfing og áræði
meira en menn hafa jafnaðarlega átt að venjast á sýn-
ingum. Munirnir voru hátt á 3. hundrað, flestalt mjög
gagnlegir hlutir, sem notaðir eru í daglegu lífi og fjöl-
breytni ekki svo lítil. Því miður komust aðeins nokkrir
smámunir af sýningu þessari á landssýninguna, skips-
ferð vantaði eftir þann tíma. — Allir hreppar sýslunnar
tóku þátt í sýningunni, misjafnlega mikinn eftir ástæð-
um.
Athygli vakti búningur, sem ein af húsfreyjum hjer-
aðsins hafði komið sjer upp til hversdagsnotkunar á
vetrum, klæddist hún búningnum á sýningunni, og var
hann einkar snotur, Ijettur, liðugur og skjóllegur. Pils
og upphlutstreyja úr svörtum ullardúk (einskefta), var
pilsið skorið upp að framan, svo þrír dúkar nægðu, og
varð þannig að mun ljettara en vanaleg peysupils, dúk-
svunta við og prjónað vesti líkt upphlut í lögun — og
svo auðvitað skotthúfan, það var einmitt mikið hennar
vegna, að konan kóm sjer upp búningnum. »Mjer þykir
vænt um húfuna mína, hana vil jeg ekki missa,*« sagði
hún, betur að margir væru svo sinnaðir. Henni hafa leiðst
Ijereftskjólarnir á fullorðnum húsfreyjum, vetur jafnt sem
sumar, og lái jeg henni það ekki. Hafi hún þökk fyrir
búninginn, það er ekki lítils vert, að konur eignist smekk-
legan hversdagsbúning, skjóllegan og úr innlendu efni,
en fallegra hefði mjer þótt að hafa upphlut í stað vest-
isins, hann mátti vera fábrotinn og ódýr, t. d. aðeins
ílauel á börmunum í stað baldýringar og vírsnúra fram-
með, látúnsmillur, reim og nál.
En nú skal minst á fleiri hluti, er voru eftirtektaverðir
á sýningunni. Ein af eldri tó-konum hjeraðsins, er átti
marga prýðilega muni á sýningunni, hafði og gert stung-
ur í saumavjel með ullarþræði og tekist ágætlega. Heima-
sæturnar áttu auk hannyrðanna ýmsa útskorna muni,
mikið fallega; suðvesti, furðu líkt útlendu; reiðsokka með
góðri gamalli gerð o. fl. íJá var þarna vormeldúkur