Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 51

Hlín
49
sem móðirin ber barnið sitt fyrir brjóstinu, — hún gerir
það méðan hún lifir. Að maklegleikum hefur móðurástin
verið vegsömuð í ræðu og riti. Matth. Joch. segir um
sína móður:
»Hví skyldi’ jeg yrkja um önnur fljóð,
en ekkert um þig, ó, móðir góð?
Upp þú minn hjartans óður,
því hvað er ástar- og hróðrar dís,
og hvað er engill í Paradís
hjá góðri og göfugri móður.
Og aftur Br. Jónsson, þegar hann yrkir í ellinni trega-
kvæði sitt »Minninúpur í eyði«, þá er þetta eitt stef þar i:
»Og móðir mín góð þar lifði og Ijest,
er litlum og stærri var mjer best.
Og enn við þetta mitt æfistig
hún er þar lifandi fyrir mig,
þó alt sje í heiminum hverfult.«
Pað sagði Páll Melsted mjer að væri staðreynd, — að
svo miklu leyti sem kvenna væri getið, — að bestu menn
mannkynssögunnar hefðu átt góðar og göfugar mæður;
og víst hefir það varið margan ungan mann falli að
hugsa um móður sina, guðhrædda og góða, og bera
hana saman við andstæðurnar, sem mættu honum, þeg-
ar hann kom út í heiminn.
Engin mannleg tilfinning er ósjerplægnari en móður-
'ástin, og ekkert hlutskifti göfugra en ástríkrar móður.
En »allir dagar eiga kvöld«, og ekki geta börnin altaf
verið hjá foreldrum sínum. Útþráin tekur að gera vart
við sig hjá unglingnum, hvort sem hann er sveinn eða
mey. »Út vil jeg, út vil jeg undralangt* o. s. frv. Pað
eru fleiri en »Árni« Björnsons sem taka undir það, og
það er eðlilegt, þroskinn og menningin krefjast þess.
Unga fólkið vill leita sjer frægðar og frama, litast um
úti í víðsýninu, sýna sig og sjá aðra, því um líkt leyti
4
L