Hlín - 01.01.1921, Blaðsíða 76

74
Hlln
samléga þvi boði hans að sjá að mestu leyti um útförina
og það var gért á þann hátt að haldin var stór veisla að
jarðarförinni Iokinni, flestum bændum úr sveitinni var
boðið ásamt konum þeirra, nógur matur framborin og
vín óspart drukkið, og fanst mjér það svo óviðfeldið, að
engin orð fá lýst. Næsta ráð hans var að skipa henni
ráðamann (vergi), sem var sannarlega óþarfi, því hún
var bæði ráðdeildarsöm og hagsýn. Til þess valdi hann
tengdason sinn, er var stórbóndi í næstu sveit. Stjúpi
hennar fór svo heim, og hefur víst þótst gert hafa gott
verk. En við Sveinn vorum hvorki þakklát nje heldur
hrifin af að móðir okkar ætti að sækja ráð til þessa
manns, það fanst okkur skerðing á rjetti hennar, en þetta
varð nú svo að vera, það var siður.
Um sumarið gekk alt sinn vanagang, það var heyjað
eins og vant var og sett á um haustið í sama máta. —
En rjett eftir veturnæturnar lagðist móðir mín og steig
ekki heilum fæti á jörð framar, Iá allan veturinn, oft sár-
þjáð, en nær ómögulegt að ná til læknis. Samt hjelst alt
í sömu skorðum og vant var: Sveinn sinti útiverkunum
með vinnumanninum, en jeg tók við verkum móður
minnar með hennar tilsögn og eftirliti Quðrúnar systur,
passaði yngsta barnið og hin eftir því sem jeg gat; og
vesalings stúlkurnar, þessi dyggu hjú, unnu með sömu
trúmenslcu og meðan móðir mín gat litið eftir. Eftir ný-
árið kom ráðamaðurinn svokallaði til eftirlits og ráða-
gerða, ein tillaga hans var sú, að móðir mín tæki ráðs-
mann, þá fór nú heldur að síga í okkur Svein. Ekki fann
ráðamaðurinn að neinu, allar skepnur voru í góðu standi
og vel hirtar, hvað átti að gera við ráðsmann? Okkur
fanst við hæglega geta haldið áfram búskapnum í sama
stíl og verið hafði, en þorðum þó ekki að taka þá ábyrgð
á okkur, af því þrjú börnin voru kornung, við bjugg-
umst við að móðjr okkar ætti ekki langt eftir ólifað. —
Á sumarmálum flutti svo þessi svonefndi ráðsmaður til
okkar, en engu rjeði hann samt meðan móðir mín lifði,