Dvöl - 01.07.1945, Qupperneq 19

DVÖL
161
— Gott kvöld, herra Yxlöv. Þér
eruö auðvitaö kominn til þess að
kaupa jólagjafir.
— Já, ætlaði einmitt að fara til
þess. Ég hef verið í borginni í
allan dag, en ég hitti Svenson
dyravörð, og hann bauð mér morg-
unverð, og fjandakornið að ég er
búinn að melta hann enn þá.
— Má ekki bjóða yður eitt glas
með okkur, ef þér viljið vera svo
lítillátur. Þér eigiö allan daginn
fram undan.
— Ja, eitt glas, því ekki það? En
svo verð ég að ljúka erindum mín-
um. Komið þið út eftir til mín milli
jóia og nýárs?
— Já, eins og Guð er uppi yfir
okkur. Við erum búnir að afþakka
fjölda heimboða yðar vegna, herra
Yxlöv.
— Oho, það eru víst ekki svo
margir, sem bjóða ykkur heim,
greyin.
— Ojú, við erum boðnir til um-
sjónarmannsins og fleiri og fleiri.
En við viljum auðvitað miklu held-
ur fara út í sveitina til yðar. Komið
nú og drekkið glas með okkur.
Hann elti okkur upp. Eldurinn
var nærri dauður, og kuldinn orð-
inn bitur í herberginu.
— Hver fjandinn. Hér er ískalt.
Kastið þið nokkrum kubbum á eld-
inn.
— Því miður eigum við engan
eldivið, því bölvuð kerlingin neitar
okkur um hann, og það er ekkert
mannsbarn í húsinu, og fjandinn
má vitá, hvar iykillihn að eldi-
viðarskýlinu er. En við getum hit-
að upp með púnsi. Skál, herra
Yxlöv, Skál, skál.
Yxlöv gamli var auðsjáanlega i
skapi til að skemmta sér. Hanh
tæmdi glasið í einum teyg hvað
eftir annað, og síðan fór hann að
syngja og segja sögur, hlæja og
hrópa. Tíminn leið, og loks hertum
við upp hugann og minntum hann
á, aö hann ætti mikilsverðum er-
indur ólokið. En það hefðum við
aldrei átt að gera.
— Nú, jæja. Það er svona. Þið
viljið að ég fari. Ég er víst ekki
nógu fínn fyrir hefðarmenn eins
og'ykkur. Það er ekki heldur svo
mikil ánægja að sitja í frystihúsi
með tveimur illkvittnum strák-
hvolpum. Það skal enginn geta
sagt, að ég sé að sníkja frá ykkur.
Þið getið bölvað ykkur upp á það,
að Yxlöv gamli skal fara. Hann fer
á stundinni, það skuluð þið vita.
Hann fer, hann fer. En þið skuluð